هر وقت شما علاقه و محبت‌تان نسبت به فردي شديد شد و در عين حال اعتمادتان هم به وي زياد شد حالت صميميت پيدا مي‌كنيد. اينها دو شرط صميميت است. شرط رسيدن به اين حالت، احترام و كرامت است؛ يعني وقتي انسان‌ها به يكديگر احترام، مي‌گذارند با اين احترام محبت را در بين خودشان تقويت مي‌كنند. شما با كسي كه دوست هستيد، هرچه بيشتر از او احترام ببينيد، بيشتر به او علاقه‌مند مي‌شويد و به‌دنبال آن بيشتر هم به او اعتماد مي‌كنيد.
يعني احترام روي هر دو شاخص اثر مي‌گذارد. به‌خصوص احترام تأثير شگرفي روي صميميت دارد. صميميت، نبايد صرفا در حد يك شعار باقي بماند. هركسي مي‌گويد كه من مي‌خواهم با همسرم صميمي باشم بايد راه رسيدن به آن صميميت را ياد بگيرد و آن راه قطعا از شاهراه احترام مي‌گذرد. كسي كه همسرخود را سرزنش يا به او اهانت مي‌كند يا بر سرش داد مي‌كشد يا ناسزا مي‌گويد و يا به هر دليلي تحقيرش مي‌كند، در واقع تيشه به ريشه صميميت مي‌زند. در چنين حالتي صحبت از صميمي بودن با همسر تنها يك شعار است. اين يك اصل قطعي است كه صميميت با بي‌احترامي، جمع نمي‌شود و احترام آن نقطه شروعي است كه صميميت از آن آغاز مي‌شود.
يكسري عوامل داريم كه باعث ايجاد احترام است؛ يعني كسي كه مي‌خواهد احترام بگذارد اگر اين موارد را رعايت كند، باعث مي‌شود كه احترام او بيشتر شود. هم احترام خودش و هم احترام همسرش. پيامبر(ص) وقتي عروسي مي‌كردند، اگر با دختري عروسي مي‌كردند كه قبلا ازدواج نكرده بود، نشانه حرمت‌گذاري به وي را در اين مي‌دانستند كه يك هفته در خانه بمانند و با همسرشان باشند. اين از مستحبات است كه بعد از عروسي فرد مدتي نزد همسرش بماند. اگر آن زن قبلا ازدواج كرده بود 3شبانه‌روز نزد وي مي‌ماندند. اما اگر دختري بود كه تجربه ازدواج كردن نداشت يك هفته پيش او مي‌ماندند و اين را نشانه احترام به وي مي‌دانستند.