و اکنون یک بررسی جدید نشان می‌دهد این سلول‌ها می‌توانند بیماران دچار شدیدترین نوع دیابت را از عوارض مرگبار آن نجات دهد و به این ترتیب گام مهمی به سوی تأیید این شیوه درمانی در آمریکا برداشته شده است.
به نوشته واشنگتن پست، این نوع پیوندها در برخی از کشورها استفاده می‌شوند، اما در آمریکا فقط در مطالعات پژوهشی در دسترس هستند. پژوهشگران یا این یافته‌ها که روز دوشنبه ۱۸ مارس (۳۰ فروردین) منتشر شد، امیدوارند بتوانند مجوز استفاده از این شیوه را بر روی شمار کوچکی از افراد مبتلا به دیابت نوع یک بگیرند، یعنی گروهی از افراد دیابتی که در معرض بیشترین خطر افت قند خون با شدت‌هایی هستند که می‌تواند به حمله تشنجی بینجامد.
دکتر برنارد هرینگ، نویسنده اصلی مقاله این تحقیق که گروهش قصد دارند مجوز سازمان غذا و داروی آمریکا برای این درمان را بگیرند، گفت: «درمان‌های سلولی برای دیابت واقعی و مؤثر هستند و به طور بالقوه امکان زیادی برای درمان بیماران مناسب را فراهم می‌کنند.»
دستگاه ایمنی فرد در دیابت نوع یک سلول‌هایی از لوزالمعده فرد را نابود می‌کند که مسئول ساختن انسولین - هورمونی ضروری برای تبدیل قند خون به انرژی- هستند. حدود یک میلیون نفر در آمریکا به دیابت نوع یک مبتلا هستند و به تزریق مداوم انسولین نیاز دارند تا زنده بمانند، اما هنوز ممکن است دستخوش عوارضی شوند که به خاطر نوسان در میزان قند خون آنان است.
دیابتی‌هایی که پیوند کلیه دریافت می‌کنند، گاهی هم زمان پیوند لوزالمعده هم می‌شوند و در نتیجه دیابتشان اساساً علاج می‌شود. اما این عملی ناشایع و دشوار است، بنابراین دانشمندان سال‌هاست که بر روی یک جایگزین با تهاجم حداقلی کار کرده‌اند: تزریق وریدی صرف سلول‌های جزیره‌ای، یعنی کارخانه‌های تولید انسولین درون لوزالمعده، به بیمار.
هنگامی که میزان‌های قند بیش‌ازحد افت می‌کند، اغلب افراد دارای دیابت نوع یک نشانه‌های زودرس هشداردهنده- لکنت زبان، لرزش دست، تعریق، تپش قلب- را تجربه می‌کنند. اما حتی در موارد بهترین مراقبت‌ها، حدود ۳۰ درصد از این افراد در نهایت دیگر این علائم را تجربه نمی‌کنند.
این گروه افراد درصورتی‌که قند خونشان در هنگامی که کسی در اطرافشان نیست، افت کند، در معرض خطری وخیم قرار می‌گیرند. پایشگرهای مداوم قند خون می‌توانند با این مشکل مقابله کنند، اما حتی آنها نیز به همه افراد کمک نمی‌کننند.
انستیتوهای ملی بهداشت آمریکا (NIH) که بخشی از بیماران دیابتی در معرض بیشترین خطر را هدف قرار داده بود، هزینه یک بررسی را تأمین کردند که در آن ۴۸ فرد در هشت مراکز پزشکی دست‌کم یک پیوند سلول جزیره‌ای دریافت کردند.
یک سال بعد، ۸۸ درصد این افراد دیگر رویدادهای افت شدید خون را تجربه نکردند، و دوباره متوجه موارد افت قند خون می‌شدند و میزان‌های قند خونشان نیز در حد نزدیک به دامنه طبیعی باقی ماند.
دو سال بعد، این بررسی که یافته‌هایش در ٰژورنال Diabetes Care منتشر شد، به این نتیجه رسید که ۷۱ درصد شرکت‌کنندگان همچنان در این وضعیت مناسب باقی مانده‌اند.
البته هدف این بررسی بی‌نیاز شدن این افراد از انسولین نبود، چراکه در چنین حالتی نیاز به کارکردی از سلول‌های جزیره‌ای وجود دارد که فراتر از بازگرداندن صرف آگاهی افراد درباره افت قند خونشان باشد. اما برخی از این بیماران- ۵۲ درصد پس از یک سال- دیگر نیازی به تزریق انسولین نداشتند و بقیه از دوزهای کمتر انسولین استفاده می‌کردند.
سازمان غذا و داروی آمریکا تاکید کرده است که باید ابتدا روش استانداردی برای پیوند سلول‌های جزیره‌ای به وجود آید تا این سازمان تاییدش را مد نظر قرار دهد- تاییدی که برای پوشش بیمه‌ای این روش درمانی ضروری است.