در محضر استاد به خوان‌گسترده و پر نعمت آن مي‌نشستيم و درس زندگي مي‌آموختيم و استاد هرهفته يكي از رازهاي زندگي را از نهج‌البلاغه برمي‌گرفت و با بيان شيرينش توضيح مي‌داد. يكي از روزها صحبت از اين بود كه در زندگي چگونه رفتار كنيم؟ اگر ثروتمنديم و مي‌توانيم امكانات زيادي داشته باشيم چگونه عمل كنيم؟ مثلا چگونه لباس بپوشيم؟ امام علي(ع) در اين‌باره چه سفارشي دارد؟ اميرالمومنين نگاه جالبي به پوشش دارد. و آن حفظ اعتدال و ميانه‌روي در پوشش است. پارسايان و تقواپيشگان در لباسشان حالت ميانه و اعتدال را برمي‌گزينند(خطبه 184).
گويا ما نه چنان بايد در بند لباس گرديم و خود را اسير مد و ظواهر كنيم كه ساعت‌هاي زياد از عمر خود را در فروشگا‌ه‌ها بگذرانيم و نه آنچنان بي‌توجه به آن و ژنده‌پوش با ظاهري مندرس و كثيف، كه حس حقارت و كوچكي از آن به دست آيد.
ميانه‌روي بهترين گزينه است؛ چرا كه آن زمان كه ميانه‌رو باشي درهرحالتي از زندگي راضي و خرسند خواهي بود؛ چه زماني كه دنيا و روزگار مطابق ميلت نباشد و چه زماني كه باشد. در دوران زندگي نيز، هم روزهاي خوش هست و هم ناخوش؛ امام(ع) در بياني دلنشين روزهاي زندگي را به تصوير مي‌كشد: روزگار 2 روز است، روزي با تو است كه در آن روز كامروايي، و روزي بر تو است كه در آن روز زمام مراد به‌دست تو نيست و درياي زندگي طوفاني است، پس در روزگار كامروايي هم مقتصد باش و ميانه‌رو. نه در دام اسراف و بوالهوسي گرفتار شو و نه اسير كامجويي‌ها و لذت‌‌هاي آني.
اين كامجويي‌ها افزون بر اينكه آدمي را از ياد خدا و هدف اصلي زندگي غافل مي‌كند، در حوادث روزگار كه فراز و نشيب فراوان دارد و كمي و كاستي بسيار، انسان‌ها را آسيب‌پذير مي‌سازد. پس امام(ع) مردمان را حتي هنگام بي‌نيازي و ثروتمندي به ميانه‌روي دعوت مي‌كند و چه زيبا فرموده‌اند: پس راه ميانه را در پيش گيركه رهايي در همان است (خطبه16).