به گزارش ایرنا، محسن سلیمانی روزبهانی روز یكشنبه در حاشیه چهارمین كارگاه مشورتی تدوین برنامه مدیریت زیست بومی تالاب رودشور، شیرین و میناب اظهار داشت: از آنجایی كه اكوسیستم تالابی ارتباط تنگاتنگ با شرایط اقلیمی و محیطی دارد و ممكن است در دوره‌ای خشك یا در شرایط ایده‌آل باشد، بنابر این كاربرد الفاظ از بین رفتن، نابودی و خشكی برای تالاب‌ها، علمی نیست.
وی افزود: پایه و اساس كار در مدیریت تالاب‌ها علاوه بر حفظ تنوع زیستی و اكوسیستمی، موضوع ارزش‌ها و كاركردهای تالاب است.
سلیمانی خاطر نشان كرد: مدیریت تالاب‌ها در جهان تك بعدی و تنها از منظر تنوع زیستی نیست بلكه پیامدها و كارویژه‌های تالابی نظیر پاكسازی هوا، تعدیل خرد اقلیم، جذب آلاینده‌ها، كنترل سیلاب، تامین آب و غذا پررنگ و برجسته می‌شود.
وی با اشاره به ناهماهنگی بین بخشی دستگاه‌های اجرائی كه هركدام خود را متولی و ذی‌نفع تالاب می‌دانند اظهار داشت: این بزرگ‌ترین خطر در كمین تالاب‌هاست.
وی یاد آور شد: اگر سازمان حفاظت محیط زیست نتواند جوامع محلی و دستگاه‌های اجرائی ذی‌نفع تالابی را هماهنگ كند هرگز نمی‌تواند به تنهایی در جلوگیری از تخریب تالاب‌ها اثرگذار باشد.
سلیمانی افزود: از آنجایی كه ارزش تالاب به عنوان سرمایه طبیعی برای آحاد مردم و بهره‌برداران به خوبی تشریح نشده در چنین شرایطی محیط زیست قربانی توسعه خواهد شد.
وی اظهار كرد: باید با همه توان مردم را نسبت به زنده نگه داشتن تالاب‌ها آگاه كرد و در یك فرایند مشاركتی، برنامه جامع مدیریت را در دستور كار قرار داد.
تالاب‌ها، محیط‌هایی هستند كه مشخصاتشان چیزی میان خشكی و دریا است، اما اولین تعریف علمی تالاب را معاهده بین‌المللی موسوم به كنوانسیون بین‌المللی رامسر ارائه كرده است: "تالاب به مناطق مردابی، آب مانند؛ نم‌زارهای سیاه و باتلاقی، بركه‌های مصنوعی و یا طبیعی كه به طور دائم و یا موقت دارای آب ساكن یا روان، شیرین، شور و یا نیمه شور هستند و یا به مناطقی از سواحل دریا گفته می‌شود كه در هنگام جذر، ارتفاع آب در آنها بیش از 6 متر نباشد".
تالاب‌ها حوضه های ارزشمندی هستند كه معیشت بیش از یك میلیارد نفر در دنیا به آنها وابسته است و مقصد گردشگری بیش از نیمی از توریست‌های دنیا را تشكیل می‌دهند. این در حالی است كه از سال 1900 میلادی به این سو، نزدیك به 60 درصد از تالابهای جهان از دست رفته است و سالانه نزدیك به یك درصد از تالاب‌ها به واسطه هجوم پروژه‌های توسعه‌ای نابود می‌شوند كه آمار بسیار تكان‌دهنده‌ای است.
ایران با دارا بودن اقلیم متنوع، تالابهای زیادی را در خود جای داده است، با توجه به تعاریفی كه در كنوانسیون رامسر (كنوانسیون حفاظت از تالاب‌ها) مطرح است، بیش از هزار تالاب در ایران وجود دارد كه از جمله آنها می‌توان به دریاچه پشت سدها، رودخانه‌ها و سواحل تالابی اشاره كرد. از بین آنها 84 تالاب جزو تالابهای بااهمیت بین‌المللی به حساب می‌آیند كه از این تعداد، 35 تالاب تحت 24 عنوان در كنوانسیون رامسر ثبت است و از میان آنها، 6 تالاب در فهرست مونترو قرار دارند. تالابهای در خطر نابودی در فهرست مونترو قرار می گیرند.
بیش از 60 درصد تالابهای بین‌المللی در كل منطقه در كشور ما قرار دارند. بر اساس تعریف كنوانسیون رامسر، 42 نوع تالاب در دنیا وجود دارد كه از این تعداد 41 نوع آن در كشور ما وجود دارد و در واقع كم‌تر كشوری با این ویژگی دیده می‌شود. این وضعیت نتیجه تنوع اكوسیستم‌های هیركانی در شمال تا اكوسیستم زاگرس و خلیج فارس است.
از 22 تالاب بین‌المللی كنوانسیون رامسر، پنج تالاب آن در استان هرمزگان شامل جزیره شیدور، خور خوران، دهانه رودخانه گز و حرا و دهانه رودخانه‌های شور، شیرین و میناب واقع شده است.