در همین حال تا آغاز جنگ جهانی اول در روزنامه رسمی و جراید آن زمان به کار خبرنگاری و خدمات مطبوعاتی اشتغال داشت.
در سال ۱۲۹۹ به استخدام مجلس شورای ملی درآمد و دبیر انجمن اشاعه واعتلای موسیقی شد و مدتی هم مسئولیت هنرستان شبانه موسیقی را برعهده داشت.
وی در سال ۱۳۰۵ به انتشار سال‌نامه پارس پرداخت که انتشار آن ۲۸ سال ادامه یافت. امیرجاهد در سفری که به غرب ایران داشت توسط نیروهای قزاق روسیه دستگیر و پس از مدتی آزاد شد.
در سال ۱۳۰۸ تصنیف‌های او با صدای قمرالملوک وزیری و تار ارسلان درگاهی و مرتضی نی‌داوود بر روی صفحات ۷۸ دور ضبط شد. این آثار شامل تصنیف‌هایی در دشتی(کشور دل)، شور (جان من)، سه‌گاه (امان از این دل)، ماهور (به گردش فروردین)، به یاد درویش‌خان افشاری(در بهار امید) (در ملک ایران)، ماهور چهارگاه(هزاردستان به چمن)، ابوعطا(امان ز هجر رخ یار)، بیات ترک(بهار است و هنگام گشت) و شور(نرگس مست) است.
بعدها این تصانیف از سوی بسیاری از آهنگسازان و خوانندگان نامی بارها و بارها بازخوانی شد که از اهمیت و قدرت ترانه سرایی و ملودی پردازی این شاعر و ترانه سرا خبر می‌دهد.
امیرجاهد در سال ۱۳۵۶ در ۸۱ سالگی درگذشت.
اشعارش بیشتر مضامین میهنی، اجتماعی، عاطفي، سیاسی و فلسفی داشت و او را باید از جمله وطینه‌سراهای شاخص در کنار عارف و شیدا به شمار آورد. وی بیش از یکصد سرود و تصنیف ساخته است و دو جلد کتاب دارد که جلد اول آن دیوان امیرجاهد در سال ۱۳۳۳ با نت آهنگ‌هایش به چاپ رسیده است و جلد دوم آن نیز در مرداد ۱۳۴۹ چاپ و انتشار یافت.
اين نواپرداز و ترانه‌سرا و تصنیف‌ساز نامی دوره مشروطه و تاریخ معاصر همچنین بسیاری از تصانیفی را که خود سروده بود با صدای خود خواند که هنوز انتشار عمومی نیافت اما این مجموعه در آرشیو‌های خصوصی برخی از اهالی موسیقی موجود است. فیلمی هم با عنوان هزاردستان امیرجاهد به کارگردانی منوچهر مشیری به صورت مستند ساخته شد که در آن گوشه‌‌هایی از زندگی و‌آثار او در گفت وگو با بزرگان موسیقی پرداخت شده است.