براساس گزارش اسپيس، سياره كپلر 62f در فاصله‌اي نزديك از سياره زمين، 1200 سال نوري، واقع شده‌است. احتمال قابل سكونت بودن اين سياره از آن رو بالاست كه در فاصله‌اي مناسب از خورشيدش واقع شده‌است و اخترشناسان براين باورند چنين فاصله‌اي امكان وجود تركيبي مناسب از خاك جامد و سخت و سنگي و اقيانوس‌هايي كه بستر شكل‌گيري حياتند را افزايش خواهد‌داد. اين سياره 40 درصد بزرگتر از زمين است، در اين صورت اگر انسان بتواند به اين سياره سفر كند، فضاي وسيع‌تري را در اختيار خواهد‌داشت.
نام اين سياره فراخورشيدي برگرفته از نام كاشفش، تلسكوپ فضايي كپلر است، كپلر اين سياره را در سال 2013 كشف كرده‌است اما بررسي‌ها و تحليل داده‌هاي اين تلسكوپ توسط گروهي از محققان دانشگاه كاليفرنيا در لس‌آنجلس منجر به تعيين هويت واقعي كپلر 62 شده‌است. اين دانشمندان نگاهي دقيق‌تر به تركيبات سياره، مدار و نوع اتمسفر آن انداخته‌اند.
فرضيه‌هاي متفاوتي درباره مدار و ساختار اين سياره از طريق مدل‌هاي رايانه‌اي بررسي شدند و در نهايت دانشمندان به اين نتيجه رسيدند فاصله اين سياره تا ستاره‌اش بيشتر از فاصله زمين تا خورشيد است، از اين رو براي اينكه آب به شكل مايع در سطح اين سياره شكل بگيرد،بايد دي‌اكسيد كربن بيشتري درون اتمسفر آن گنجانده شود.
اخترشناسان با زير و رو كردن اعداد و ارقام مرتبط با فشار اتمسفري احتمالي و ميزان احتمالي دي‌اكسيد كربن كه بيش از 2500 برابر بيشتر از زمين است، توانستند چندين سناريو درباره قابل‌سكونت بودن سياره خلق كنند كه از نظر آماري مي‌تواند منطقي باشد.
با توجه به فاصله زياد اين سياره تا زمين، كنترل كردن سطح آن خارج از توانايي بشر است،از اين رو درحال حاضر مدل‌هاي رايانه‌اي دقيق‌ترين تخمين‌ها را در اختيار دانشمندان قرار مي‌دهند. براي اينكه سطح اين سياره به اندازه‌اي گرم شود كه بتوان براي يك سال در آن زندگي كرد، بايد تراكم دي‌اكسيد‌كربن در اتمسفر آن افزايشي قابل توجه يابد، به بياني ديگر تراكم اين گاز بايد به اندازه‌اي بالا باشد كه براي گنجاندن آن به اتمسفري با ضخامت پنج برابر اتمسفر زمين نياز است.
به گفته دانشمندان اين مدل‌هاي رايانه‌اي امكان ايجاد ليستي از اولويت‌ها را از هدف‌هاي مشخص‌شده فراهم خواهد آورد تا اين اهداف با دقتي بالاتر و با كمك نسل جديد تلسكوپ‌ها تحت نظر قرار گيرند تا شايد بتوان ردپاي حيات را در اتمسفر آنها پيدا كرد.
تا به امروز تنها چند سياره از ميان 2300 سياره فراخورشيدي كه كشف شده‌اند، در منطقه قابل سكونت مدار ستاره خود قرار داشته‌اند.