ریزش موی زنان ممکن است آسیبی روانی به آنان بزند که از هر بیماری وخیمی بدتر باشد و این ضربه عاطفی ممکن است نهایتاً سلامت جسمی‌شان را هم به خاطر اندازد.
بررسی‌ها نشان داده‌اند که بیمارانی که ریزش مو را تجربه می‌کنند دچار مشکلات عزت‌نفس و تصویر بدن (بدن‌انگاره) می‌شوند که می‌تواند بر زندگی اجتماعی و احساس جذابیتشان تأثیر بگذارد.
شایع‌ترین علت ریزش موی پیش‌رونده در زنان «ریزش موی الگوی زنانه» (FPHL) یا آلوپسی آندروژنیک است.
FHPL ظاهر مشخصی دارد. موها عمدتاً در رأس و فرق سر نازک می‌شوند که معمولاً با پهن شدن بخش مرکزی مو شروع می‌شود.
ریزش موی الگوی زنانه با مینیاتوری شدن فولیکول‌های مو مشخص می‌شود، به این صورت که فولیکول‌های مو کوچک‌تر می‌شوند و مورهای کوتاه‌تر، نازک‌تر و شکننده‌تر تولید می‌کنند و درنهایت ممکن است از تولید مو بازایستند.
فولیکول‌های نه فقط مینیاتوری می‌شوند، بلکه ممکن است از بین بروند و شمار کلی فولیکول‌های مو در سر کاهش یابد.
در زنان دچار این عارضه برخلاف طاسی مردانه، خط مو حفظ می‌شود و عقب نمی‌رود، مگر پس‌روی طبیعی که در همه با افزایش سن ایجاد می‌شود. ریزش موی زنان برخلاف مردان ندرتاً به طاسی کامل می‌انجامد.
علل ریزش موی با الگوی زنانه دقیقاً شناخته نشده است، اما ممکن است به سابقه خانوادگی طاسی مردانه یا زنانه، تغییرات میزان‌های هورمون‌های مردانه یا آندروژن‌ها و افزایش سن مربوط باشد.
پنج علت احتمالی این عارضه این‌ها هستند:
- یائسگی
- بیماری‌ها و علل پزشکی زمینه‌ای مانند بیماری تیروئید، دیابت، لوپوس، کم‌خونی، کچلی، نشانگان تخمدان پلی‌کیستی و برخی از درمان‌های سرطان.
- استرس یا ضربه عاطفی
- رژیم گرفتن یا تغذیه بد. کمبود دریافت پروتئین، کاهش ذخایر آهن، کمبود ید و میزان کم ویتامین D و کلسیم ازجمله این علل تغذیه‌ای هستند.
- دست‌کاری‌ها و آرایش خشن مو. کشیدن شدید مو برای مثال برای ایجاد مدل دم‌اسبی یا بافتن مو می‌تواند باعث به‌اصطلاح طاسی کششی شود. دکلره کردن مکرر و استفاده مرتب از رنگ مو، حالت‌دهنده و سایر فراورده‌های مو و نیز اتو کشیدن و بیگودی نیز ممکن است چنین آثاری ایجاد کنند.