خوب است بدانيم كه آمارها نشان مي‌دهد هنوز هم بيش از نيمي از مردم كره زمين كه حدود 4ميليارد نفر هستند، به اينترنت دسترسي ندارند؛ جمعيتي كه بررسي‌هاي اقتصادي نشان مي‌دهد اگر به اينترنت دسترسي پيدا كنند، خروجي اقتصاد جهاني 6/7تريليون‌دلار بيشتر مي‌شود و با اين اتفاق، بيش از 500ميليون نفر از مردم جهان از شرايط فقر خارج مي‌شوند. حتي در كشور چين كه اين روزها دومين اقتصاد جهان را دارد، تنها 22درصد مردم حقوق ماهانه‌اي دريافت مي‌كنند كه براساس استانداردهاي جهاني، اينترنت براي آنها ارزان تمام مي‌شود.
اجازه بدهيد در اين زمينه دو نقل قول را مرور كنيم؛ معاون وزير ارتباطات، ارزش بازار فناوري اطلاعات ايران را ۳۵ هزار ميليارد تومان اعلام كرده و گفته براي رسيدن به سهم واقعي‌مان در بازار فناوري اطلاعات جهاني، گردش مالي بازار داخلي بايد لااقل 4برابر شود. همزمان، عضو هيأت‌عامل سازمان‌فناوري‌اطلاعات ايران يك خبر خوب داده و گفته: «در سال94 حدود 50هزار برنامه كاربردي زمينه اشتغال 100هزار نفر را فراهم كرده‌اند». اين دو خبر نشان مي‌دهد چرخ بازار محصولات مختلف اينترنتي كه يكي از ارزان‌ترين بازارهاي كارآفريني است و سريع‌تر از نمونه‌هاي قديمي‌تر به نتيجه مي‌رسد، به چرخش درآمده است. حتي اگر هنوز هم به كيفيت و سرعت اينترنتي كه در كشور ارائه مي‌شود انتقاد داشته باشيم؛ بياييم خودمان را ملزم به استفاده بهينه از زيرساخت‌هايي كه داريم، بكنيم و همزمان، براي بهتر شدن آنها تلاش كنيم.
به‌طور قطع، اصلاح و بهينه كردن مسيرهاي دسترسي به اينترنت، سريع‌تر و آسان‌تر از بهينه كردن جاده‌هاي كشور است. البته نبايد فراموش كنيم كه اين استفاده، غيراز بهينه و اقتصادي بودن، بايد با رعايت احتياط از خطرهاي احتمالي هم باشد. حتي در جاده‌هاي اينترنتي، خطر هميشه در كمين است!