اما بين صفات خداوند، يك صفت هست كه اصلا براي هيچ بنده‌اي پذيرفته نيست و آن تكبر است. اميرالمومنين، حضرت علي(ع) در خطبه 192نهج‌البلاغه شريف مي‌فرمايند: اگر خداوند اجازه كبر ورزيدن را به يكي از بندگانش مي‌داد، به يقين اين منت را بر پيامبران برگزيده و دوستانش مي‌نهاد، لكن خداي سبحان تكبر را بر آنان ناپسند ديد و فروتني را پسنديد.
حضرت امير(ع) در قسمت ديگري از اين خطبه شريف مي‌فرمايند: خداوند بندگانش را با نماز و زكات و تلاش در روزه‌داري، حفظ كرده است تا اعضا و جوارحشان آرام و ديدگانشان خاشع و جان و روانشان فروتن و دل‌هايشان متواضع باشد و كبر و خودپسندي از آنان رخت بربندد؛ چرا كه در سجده، بهترين جاي صورت را به خاك ماليدن فروتني آورد و گذاشتن اعضاي پرارزش بدن بر زمين، اظهار كوچكي كردن است و روزه گرفتن و چسبيدن شكم به پشت، عامل فروتني‌و...؛ به آثار عبادات بنگريد كه چگونه شاخه‌هاي درخت تكبر را درهم مي‌شكند و از روييدن كبر و خودپرستي جلوگيري مي‌كند.
رمضان، اردوگاه تربيت مومنان است كه سفره‌داري آن را، خداوند متعال، خود برعهده گرفته است. با تمسك به كلام اميرالمومنين(ع)، يكي از كليدي‌ترين نكاتي كه مي‌توانيم با استفاده از آن بهره‌مندي‌مان را از ماه مبارك رمضان بيشتر كنيم، توجه به آثار عبادت‌هاست. يك‌ماه فرصت داريم در اين اردوگاه و در اين ضيافت الهي تلاش كنيم تا هم رفتار و اعمال خود در حيطه فردي، و هم رفتار و گفتارمان در تعامل با ديگران را زير ذره‌بين بگذاريم و اثر رفتارمان روي خودمان و بقيه را بسنجيم. وقتي نفس كشيدن بتواند عبادت محسوب شود، مسلما اگر مراقب باشيم، رفتارمان با ديگران هم مي‌تواند عبادتي بالاتر محسوب شود و خداي ناكرده اگر مراقب نباشيم، برعكس... .
سنگ محك، در اين بين اخلاص است كه حضرت امير(ع) در حكمت244 مي‌فرمايند: خداوند روزه را واجب كرد تا اخلاص آفريدگان آزموده شود.
شايد اگر به بركت اين روزه‌داري، همه همت خود را در اين ماه بر اين بگذاريم كه همه كبر و خودبزرگ‌بيني‌هايي كه درونمان جاي گرفته را بيرون بريزيم و فهم صحيحي از جايگاه و رابطه‌مان به‌عنوان بنده، با خدا پيدا كنيم و حق روزه‌داري را درست به جاي آوريم، به بيان اميرالمومنين(ع) در خطبه 110نهج‌البلاغه شريف، مجهز به سپري نگهدارنده از آتش جهنم شويم.