اما اگر كمي دقت كنيم، متوجه مي‌شويم رفتار بقيه با ما، بازتاب رفتار خود ما با آنهاست. همه‌‌چيز از خود ما شروع مي‌شود؛ اين همان نكته‌اي است كه پيامبر گرامي ما، از همان ابتداي تشكيل جامعه اسلامي، به‌عنوان يك وظيفه بر عهده تك‌تك افراد گذاشتند و با آن، زمينه انس، صميميت و وحدت جامعه را به‌وجود آوردند. اين وحدت، نه وحدتي صوري و تعارفي بلكه وحدتي با جانمايه «برادري ديني» بود.
نگاه مبنايي حضرت رسول(ص)، فقط به چهارچوب روابط درون خانواده اسلام محدود نشد بلكه با اعلام هدف از بعثت خود كه به كمال رساندن فضيلت‌هاي اخلاقي بود، زمينه‌اي را به‌وجود آوردند كه باعث شد مسلمانان در جامعه، نه فقط با ديگر مسلمانان بلكه حتي با غيرمسلمانان نيز رفتاري برخاسته از عطوفت داشته باشند. بر همين مبنا بود كه حضرت‌امير(ع) هم نامهرباني و تندخويي را حتي نسبت به غيرمسلمين برنمي‌تابيدند. ايشان در نامه به مالك اشتر فرمودند: «مهرباني با مردم را پوشش دل خويش قرار ده و با همه دوست و مهربان باش... زيرا مردم 2 دسته‌اند؛ دسته‌اي برادر ديني تو هستند و دسته ديگر همانند تو در آفرينش».
اشاره حضرت در اين خصوص چه زيباست كه تذكر مي‌دهند افرادي كه از لحاظ ايمان، هم آيين تو نيستند، انسان كه هستند، پس به واسطه همين انسانيت، بايد نسبت به آنها رفتار پسنديده و خلق مهربان داشته باشيم. در كلامي ديگر از آن حضرت آمده است: هيچ آسايش و لذتي گواراتر از حُسن‌خلق نيست. و با تعابير متعدد از ايشان در نهج‌البلاغه شريف و روايات، نقل شده كه از منظر آن حضرت، خوش‌رفتاري و حُسن‌معاشرت با ديگران، بهترين نعمت، راه سالم ماندن در دنيا، نشانه فروتني، وسيله عزت و سرافرازي و راه نفوذ در دل‌هاست.
اگر مي‌خواهيم به‌عنوان فردي مهربان شناخته شويم و محبت و دوستي‌ها را بين خود تقويت كنيم، حضرت‌امير(ع) ما را به داشتن 3صفت مهم سفارش مي‌كنند: 1- انصاف در معاشرت 2- همدردي با ديگران در خوشي و ناخوشي 3- برخورد با قلب پاك و سالم.
در اين مهماني الهي، خدا با همه خدايي خود، ميزبان ماست. چه زيباست كه ما هم با همه داشته‌هايمان، براي مهرباني با خلق‌خدا - و بدون توقع از ديگران يا طلبكاري در معاشرت‌‌هايمان- اقدام و نظر لطف و مهرباني خداوند مهربان را بيش از هميشه به سوي خود جلب كنيم.