راهزنان و سپاهيان شيطاني كه گاه در عرصه معنوي و فردي به داشته‌هاي معنوي انسان هجوم مي‌آورند و گاه در عرصه اجتماعي با دشمني ظاهري و جنگ علني ظاهر مي‌شوند.
در اين مسير تعالي و رشد، انسان به‌دنبال بندگي خداوند است و در نقطه مقابل، آنچه با طي طريق مؤمن مقابله مي‌كند، استكبار است. بنيانگذار استكبار و ايجاد مزاحمت براي انسان‌هايي كه بندگي خداوند را پيشه خود كرده‌اند، شيطان رانده‌شده از درگاه الهي است. براي درمان بيماري استكبار، بايد به ستيز با آن برخاست و از راه جهاد اصغر و به‌دنبال آن جهاد اكبر و حتي تا جهاد كبير با آن به مبارزه پرداخت. اين جنگ الي يوم‌القيامه ادامه خواهد داشت و پايان ندارد و صلح و سازش در آن صورت نمي‌گيرد.در هر يك از اين حالت‌ها كه باشد، فرقي نمي‌كند؛ خداوند براي طي مسير يك دستور صريح داده:«فاستقم كما امرت».
در خطبه يازدهم نهج‌البلاغه شريف، اميرالمؤمنين علي(ع) مي‌فرمايند: «كوه‌ها تباهي‌پذيرند و تو زوال‌ناپذير». مؤمن مانند كوهي استوار است كه بادهاي تند حوادث، قلب او را دگرگون نمي‌كند. از اين رو، هر انسانِ مدعي ايمان، مي‌تواند خود را در حوادث تلخ و شيرين محك بزند و عيار ايمانش را بسنجد.
در همين خطبه، حضرت امير(ع) در توصيه براي مقابله و مواجهه با دشمن مي‌فرمايند: «دندان‌ها را به هم بفشار»، «گام‌هايت را در زمين، چون ميخ فرو بر»، «جمجمه خويش را به خدا عاريت ده» چراكه سرسپاري به حق و فداكاري در راه آرمان، جزو جدايي‌ناپذير مبارزه است. «چشمت را [از آنچه اراده‌ات را سست مي‌كند]، فرو بند»، «چشم خود را به دورترين نقطه جمعيت بينداز»؛ چرا كه ديد وسيع، همت بلند و تعمق در برخورد با دشمن، حادثه‌هاي آبستن فتنه را درهم مي‌شكند و خيال امت را آسوده مي‌كند. «و بدان كه پيروزي از سوي خداي سبحان است». قرآن كريم هم راهكار اساسي نجات امت‌ها را در كنار شيريني و حلاوت «رحماء بينهم» و «اشداء علي‌الكفار» معرفي مي‌كند اين روزها كه در آستانه بزرگداشت يادگار خميني كبير يعني روز جهاني قدس هستيم، لازم است يك‌بار ديگر اين آموزه ارزشمند دين مبين اسلام را درون خود و جامعه‌مان مرور كنيم كه بايد مقاوم باشيم و در مقابل هر مستكبر و زورگويي دست از مقاومت برنداريم.