پاسخي كه بايد داد اين است كه اولا درك مهم است نه مدرك؛ يعني خانم و آقا بايد دركشان با هم يكسان باشد نه مدركشان، ثانيا شأن اجتماعي‌شان برابر باشد نه مدركشان. شأن اجتماعي يعني اينكه مثلا زن از نظر علمي فوق‌ليسانس دارد ولي مرد با اينكه ديپلم دارد در كارش خيلي بنام است و جايگاه اجتماعي دارد و نزد مردم معتبر است. اينجا اگرچه زن از نظر علمي فوق‌ليسانس دارد ولي اين مرد هم عملا در كارش فوق‌ليسانس دارد. در اينگونه موارد مشكلي ايجاد نمي‌شود. در همين رابطه يك تبصره وجود دارد؛ اگر خانمي به مدرك و گرفتن آن خيلي حساس است با او ازدواج نكنيد؛ چرا كه اينگونه افراد بايد با همتاي خود ازدواج كنند، يعني با هم‌مدرك خود زير يك سقف زندگي كنند.
اما اگر پسري قصد ازدواج با دختري داشت كه مدركش از پسر بالاتر است، بايد ببيند كه آن دختر چقدر متواضع است؟ اگر متواضع نبود با او ازدواج نكند زيرا دختري كه تكبر داشته باشد روزي مدركش را به رخ مي‌كشد و همين مدرك را دليل برتري خود مي‌داند.
اما راه حل بهتر در اين راستا اين است كه اخلاق‌مان را درست كنيم. بايد دريابيم كه شخصيت انسان به مدركش نيست زيرا فقط آدم‌هاي حقير و آنها كه ضعيف هستند، دائما به‌دنبال اين هستند كه از بيرون براي خودشان شخصيت بسازند؛ چه با يك مدرك و چه با يك تقديرنامه. آنقدر خود را كوچك مي‌پندارند كه بايد با چيزهاي ديگر براي خود شخصيت‌سازي كنند؛ حالا يكي با مدركش يكي با مالش. براي دوري از چنين حالتي اين دعا را پياپي بايد زير لب زمزمه كرد: «اللهم اجعل غناي في نفسي»، همچنين در دعاي عرفه امام حسين(ع) مي‌فرمايند: «خدايا من را در درونم بي‌نياز كن كه با اين چيزها نخواهم براي خودم شخصيت‌سازي كنم.»
در واقع، شخصي كه با پست و مقام و مدرك و پول مي‌خواهد براي خود جايگاه و اعتباري درست كند، بيشتر خود را حقير مي‌كند؛ چرا‌كه شخصيت‌سازي با اين چيزها نشان‌دهنده حقارت و پستي شخصيت يك فرد است. براي همين است كه گفته‌اند انسان بايد در خودش احساس غنا كند.