براساس گزارش گيزمودو، شرلي اندرسون بيمار سرطاني بود كه به شدت به فك مصنوعي نياز داشت، زيرا از سال 1998 وي به سرطان زبان مبتلا شد و كمي پس از آن پرتودرماني را آغاز كرد و جراحان تلاش كردند بخش‌هايي از فك او را با راديوم جايگزين كنند، اما اين همليات موفقيت‌آميز نبود و وي به فك مصنوعي نيازمند شد.
تراويس بليچي متخصص ساخت اندامهاي مصنوعي فكي و صورتي دانشگاه اينديانا، براي اندرسون فك مصنوعي ساخت كه به دليل بزرگي بيش از اندازه اندرسون تنها چهار ساعت توانست آن را تحمل كند. از اين رو بليچي جستجو براي يافتن راه حلي ديجيتال را آغاز كرد و به تدريج به چاپ سه‌بعدي رو آورد.
براي چاپ اين فك ابتدا مدل ديجيتالي از صورت بيمار ايجاد شد تا جزئيات دقيق اين استخوان به دست بيايد تا پزشكان بتوانند موادي سبك‌تر را در ساخت اين فك مصنوعي به كار بگيرند. براي ساخت اين اندام مصنوعي پزشكان از تكنيكي جديد به نام شرلي استفاده كردند كه تلفيقي از تكنيك‌هاي مدرن و سنتي است. ابتدا قالب صورت بيمار با استفاده از چاپگر سه‌بعدي ايجاد شد و از فضاي ميان چانه و فك بيمار براي ساخت فكي واقع‌گرايانه و سبك استفاده شد.
در نهايت فكي كه با استفاده از مواد موجود در بازار چاپ شد، بسيار سبك و متناسب با ساختار صورت از آب درآمد تاحدي كه اندرسون مي‌گويد فک بر روی صورت وی به راحتی قرار گرفته و باعث جلب توجه دیگران نمی شود.
متخصصان براين باورند با توسعه این روش می توان در آینده شاهد توليد و چاپ سه‌بعدي و سريع اندامهاي از دست رفته بیماران مبتلا به سرطان و یا قربانيان سوانح مختلف بود.