انسان اگر بخواهد در زندگي دنيا به رستگاري و سعادت برسد لازم است برنامه‌هاي مشخصي را سرلوحه عمل زندگي خود قرار دهد كه همگي آنها سعادتمندانه باشند و خوشبختي را تضمين كنند. عمل زيبا، زيبايي مي‌آفريند و عمل زشت، زشتي.
براي اين مهم، لازم است انسان توانايي‌هاي خود را بشناسد و تا آنجا كه توان دارد از انجام كارهاي خير و خوبي دريغ نكند؛ چرا كه داشتن خيرات در لحظه لحظه زندگي و اتخاذ تصميمات عاقلانه، نشان از داشتن تقوا و رعايت حدود الهي است. علامه طباطبايي ضمن بيان اين مسئله در تفسير الميزان در ذيل آيه 16سوره مباركه تغابن اشاره مي‌كنند: بـه مـقدار استطاعت‌تان از خدا بترسيد؛ يعني هر چقدر كه مي‌توانيد و ذره‌اي از آن مقدار توان‌تان، در تقوا و ترس از خدا كوتاه نـيـاييد و به اين مهم در مقام ايمان و عمل مبادرت ورزيد و انفاق كنيد. با انفاق خيري را براي خـود از پـيـش بـفرستيد. هر كسي تلاش كند كه اينگونه باشد و در اين مسير از خواسته‌هاي نفسش و آنچه وي را از انجام صحيح و به موقع اين امور دوري كند قطعا به فلاح خواهد رسيد. و مي‌فرمايند: هر كـس كـه خـدا او را از شـر تـنـگ‌چـشـمـي و بـخـل حـفـظ فـرمـوده، در نـتـيـجـه نه خودش از بـذل مـال مـضـايـقه دارد و نه از اينكه ديگران مالدار شوند ناراحت مي‌شود، چنين كساني رستگارند.
ماه مبارك رمضان برايمان ماهي بود كه در آن بسياري از خواسته‌هاي نفساني‌مان را كنار گذاشتيم و به اميد اتصال بيشتر با پروردگار و شناخت ظرفيت‌هايمان گرما، تشنگي، گرسنگي، طولاني بودن روز و... را تحمل كرديم. همه اينها نشان از اين بود كه ما قادريم در دشوارترين شرايط نيز خواست و حكم خداوند را بر خواست و طبع نفس خود ترجيح داده و برايش بندگي كنيم. در واقع يك‌ماه تمرين كنترل نفس داشته‌ايم. همچنين هر آنچه خداوند از خوبي برايمان درنظر گرفت را بر راحت‌طلبي، خودمحوري، توجه به خواهش‌هاي نفساني و... ترجيح داديم و روزه‌داري را در اولويت برنامه‌هاي خود قرار داديم. بخل نفس را در اين ماه از جهاتي كنترل كرديم تا بدانيم مي‌شود در روزها و ماه‌هاي ديگر، آن را از جهات ديگر مديريت كنيم؛ چراكه رستگاري و خوشبختي حقيقي در گرو كنترل خواهش‌هاي نفساني و بخل نداشتن به بهره‌برداري از توان‌هاي خدادادي‌مان است.