براساس گزارش واشنگتن پست، تقريبا 80 درصد از فضانورداني كه با چشم قوي و سالم به فضا رفته‌اند، پس از بازگشت از اقامت طولاني مدت در فضا نشانه‌هايي از ضعف چشم در قالب نزديك‌بيني از خود بروز مي‌دهند.
فضانوردان در زمان پرتاب به فضا بايد از ديدي بي‌نقص برخوردار باشند (اجازه استفاده از لنزهاي طبي وجود دارد) و وجود اين مشكل مي‌تواند براي ماموريت‌هاي آينده انسان به اعماق فضا معضلي بزرگ به شمار رود.
اولين فضانوردي كه نشانه‌هاي ضعف بينايي را از خود بروز داد،جان فيليپس بود كه در سال 2005 به ايستگاه فضايي رفت. ديد وي در حين اقامت در ايستگاه دچار ضعف شد و زماني كه وي به زمين بازگشت پزشكان متوجه شدند دقت ديد او از 20/20 به 20/100 تغيير يافته‌است.
علاوه بر اين آزمايش‌ها نشان دادند چشم اين فضانورد نيز دچار تغيير شده‌است. پشت كره چشم وي مسطح‌تر شده‌بود و باعث حركت شبكيه به جلو شده‌بود. درون چشم او نشانه‌هايي شبيه به كش آمدن ديده مي‌شد و عصب‌هاي بينايي وي متورم بودند.
ناسا ابتدا تصور مي‌كرد اين پديده تنها به يك فرد محدود مي‌شود اما به تدريج مشخص شد اكثر فضانوردان در حين اقامت در فضا يا پس از بازگشت، به مشكلات مشابهي دچار مي‌شوند. اين مشكل اكنون VIIP يا فشار درون جمجمه‌اي مختل‌كننده بينايي نام گرفته‌است و اصلي‌ترين عامل فرضي آن نبود نيروي جاذبه و ايجاد فشار در جمجمه فضانوردان است.
در زمين، نيروي جاذبه مايعات بدن را به سمت پاها مي‌كشاند اما در فضا اين رويداد رخ نمي‌دهد، در طول اقامت يكساله اسكات كلي در فضا نزديك به دو ليتر از مايعات بدنش به سمت مغزش هدايت شده بودند. تمامي اين مايعات اضافي درون جمجمه مي‌تواند به پشت كره چشم فشار وارد كند و اختلالاتي كه شرح داده شدند را ايجاد كند.
ناسا تا زماني كه بتواند عامل اصلي اين رويداد و راه حل آن را پيدا كند، فضانوردان را موظف كرده تا لباسي به نام لباس چيبيس روسي به تن كنند، اين لباس در واقع شلواري بسيار بزرگ است كه هواي اطراف پاي فضانوردان را مكيده و وضعيتي مشابه جاذبه زمين ايجاد مي‌كند.
محققان ناسا مي‌گويند مطالعات در زمينه اختلالات بينايي فضانوردان در فضا در مراحل اوليه به سر مي‌برد و به گردآوري داده‌هاي بيشتري نياز دارد.