بزرگوار بودن آنقدر زيباست كه پيامبر اكرم(ص) مي‌فرمايند: «خداي بزرگ، كريم است و كرَم را دوست مي‌دارد». اما به‌دست آوردن كرامت هم كار بزرگي است و چندان ساده نيست. انسان بايد از لذايذ دنيايي بگذرد تا كرامتي كه خداوند به او داده است شكوفا شود.
كرامت در مقابل ذلت است و فرار از ذلت، در گرو رها شدن انسان از بندگي هر چيزي است كه انسان را به بند مي‌كشد و اين جز با تقوا حاصل نمي‌شود. چرا كه حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام مي‌فرمايند: «آن‌كس كه تقوا پيشه كند به آنچه دوست دارد جاودانه دسترسي پيدا مي‌كند، خدا او را در منزل كرامت خويش مسكن مي‌دهد. خانه‌اي كه مخصوص خداست. سقف آن عرش پروردگاري و روشنايي آن از جمال الهي و زائرانش فرشتگان و دوستان و همنشينان پيامبران الهي هستند».
اما چگونه كرامت در انسان به وديعت نهاده شده است كه اينقدر شايسته ارج نهادن است. واضح است كه جنبه مادي به انسان، بزرگي و كرامت نداده است، زيرا اگر اين چنين بود طاووس كجا و بلال حبشي كجا! جنبه ملكوتي انسان هم به تنهايي اين كيميا را به او نداده است؛ پس كرامت در چيست؟ پاسخ اين است كه پرتوي از صفت كرامت خدا در وجود انسان متجلي شده است؛ «لقد كرمنا بني آدم» (70 اسراء) حال كه ما از سوي خدا تكريم شده‌ايم نبايد از تكريم ديگران غافل شويم. و چه زيبا پيامبر اكرم(ص) فرمودند: كسي كه برادر مومنش را اكرام كند، خداي را گرامي داشته است». از اين بالاتر و والاتر چه مي‌تواند باشد كه اكرام مومن انگار اكرام خداست و راستي اين چنين است كه اين اكرام بعد از ورود خواهر و برادري آسماني به ايران رنگ و بويي تازه‌اي به‌خود مي‌گيرد كه ايرانيان كرامت را با نام امام علي‌بن‌موسي الرضا(ع) و حضرت معصومه(س) عجين مي‌بينند امامي كه آنقدر حال فقير را هنگام كمك كردن مراعات مي‌كنند كه دوست ندارند چهره او را ببينند! تا رنگ ذلت و مسكنت در چهره فقير ننشيند. دهه كرامتي كه اكنون در آن قرار داريم فرصتي است براي گشودن بال‌هايمان و تمرين پرواز كردن در آسمان بي‌كران كرامت.