به قول امام علی(ع) عدالت یکی از ستون‌های برپایی کمال ایمان در وجود آدمی است. عدالت در معنایی کلی یعنی هر چیز را بر سر جای خویش نهادن و این انتخاب گاهی بسیار سخت است. بگذارید از ابوذر یادی کنیم؛ یار دیرین پیامبراکرم(ص) و امام علی(ع). ابوذر زبان عدالتخواهی داشت. حاضر نبود به‌هیچ روی از موضع حق درگذرد. این روحیه را از جوانی داشت. حتی در روزگاری که هنوز پیامبر دعوت خود را آشکار نکرده بود، او اقبالی به بت‌های بی‌جان نداشت و درون خویش خدایی از جنسی دیگر را می‌جست. این چنین بود که او یکی از بزرگ‌ترین مدافعان حریم توحید و عدالت شد. عدالتخواهی و آزادمنشی او باعث شد که بارها تبعید و شکنجه شود و سرانجام در تبعید در بیابانی بی‌آب و علف جان به‌جان‌آفرین تسلیم کرد. اما ایمان خویش را تا آخر پاس‌داشت و حیاتی پاکیزه را برگزید؛ این است زندگی ایمانی در پرتو عدالت‌پیشگی.
امام‌علی(ع) راه‌هایی پیشنهاد می‌کند که ما نیز به‌وسیله آن می‌توانیم ملکه عدالت را در ضمیر وجودمان تقویت کنیم. نخستین سفارش امام بهره‌مندی آدمی از چراغ اندیشه است. خردورزی ما را به کسب دانش سودمند رهنمون می‌شود و در ادامه آن، دومین سفارش که حرکت آدمی به‌سوی دانشی ژرف است، تحقق می‌یابد و بین این دو همبستگی عمیق وجود دارد. سومین سفارش که بر پایه دو سفارش قبلی استوار است، داوری نیک درباره حوادث روزگار است و چهارم بردباری در مسیر یافته‌های مبتنی بر دانش و خردورزی و داوری عدل‌محور؛ این چهار اصل آدمی را به سمت و سوی عدالت‌ورزی در زندگی و پیرو آن زندگی ایمانی و حیات طیب هدایت می‌کند. امام(ع) در این زمینه فرمود:
ایمان بر چهار پایه استوار است: صبر، یقین، عدالت و جهاد... وعدالت بر چهار شعبه است: فهم كامل و همه‌جانبه، دانش عميق، داورى نيكو، و بردبارى ريشهدار. پس آن كس كه چراغ انديشه خويش بيفروزد به ژرفاى دانش دست يابد، و كسى كه به نهايت دانش رسد از سرچشمه حكمت دين سيراب شود، و آن كس كه بردبارى پيشه سازد در كارش كوتاهى نكند و در ميان مردم خوش‌نام زندگى كند(حکمت30).