اگرچه ممکن است از این نام چنین برداشت شود که ژانر علمی تخیلی (Science fiction) گونه‌ای تقریبا نو و تازه پا در دنیای هنرهفتم باشد؛ با اینهمه این ژانر بیش از ۱۰۰ سال است که قدمت دارد.
در صنعت سینما امکانات معنوی؛ هم‌پای زیرساخت‌های فنی و علمی به این بازار مساعدت می‌کنند. اگر ادبیات و نمایشنامه و شعر می‌توانند دستمایه ساخت فیلمها باشند باید در نظر داشته باشیم سینما از امکانات فنی و تکنولوژی نیز به روز استفاده می‌کند.
گذر از سینمای صامت؛ ورود فیلم رنگی به سینما؛ سیستم‌های تصویر برداری ایستاویژن و پاناویژن؛ و سرانجام ظهور سینمای دیجیتال و استودیوهای مجهز رایانه‌ای همگی باعث شدند ژانرهای سینما جان تازه‌ای بگیرند.
در این بین ژانر علمی تخیلی ارباب بلامنازع گونه‌ای از سینما شد که بقایش؛ صفر تا ۱۰۰ منوط به پیشرفت سیستم‌های یارانه‌ای و استودیوهای دیجیتال است.
سایبـِرپانک یکی از زیرسبک‌ها در داستان‌های علمی-تخیلی است. سایبرپانک همچنین یکی از زیرسبک‌های داستان‌های پادآرمانشهری، یعنی جوامع قهقرایی آینده به شمار می‌آید. تمرکز موضوع در سبک سایبرپانک بر فناوری‌های پیشرفته مانند فناوری رایانه و ارتباطات، توأم با ازهم‌گسیختگی نظم اجتماعی است.
در اوایل و اواسط دهه ۱۹۸۰، سایبرپانک تبدیل به یک موضوع باب روز در محافل دانشگاهی شد. در آن محافل، سایبرپانک را موضوع بررسی‌های پسا-مُدرن قرار دادند. در همان دوره سایبرپانک به هالیوود هم راه یافت و یکی از سبک‌های رایج در موضوعات سینمایی شد. بسیاری از فیلم‌های محبوب و پربیننده مانند بلید رانر و سه‌گانه ماتریکس را می‌توان به عنوان نمودهای پیشرفته‌تر سبک سایبرپانک در عرصه‌های موضوعی و جلوه‌های ویژه دانست.