بلايي كه سر منابع آبي كشورمان آمده حاصل سال‌ها رفتار غيرمسئولانه است كه تنها يكي از آنها حفر چاه‌هاي عميق غيرمجاز است. در كدام حوزه مي‌توانيم ورود كنيم و به اين نتيجه برسيم كه فرهنگ مصرف درستي در قبالش اعمال كرده‌ايم؟ اسراف كردن تبديل به بخشي از روحيه جمعي ما ايراني‌ها شده است. اين را بايد بپذيريم و درصدد تصحيح اين روحيه و رفتار برآييم.
قطعا بخش‌هاي مديريتي هم غفلت‌هايي داشته‌اند و در مواردي مي‌توان سهم برخي دولت‌ها را در به تاراج دادن سرمايه‌هاي ملي بسيار پررنگ ديد، اما نمي‌شود همه چيز را گردن نهاد حاكميتي انداخت. با تمام اختلاف‌نظرها و تفاوت‌هاي طبقاتي و عقيدتي و رفتاري، درمورد هدردادن سرمايه‌هاي ملي به‌نوعي با رويه‌اي همگون مواجهيم كه گاهي دامنه‌اش از سطوح بالاي مديريت تا پايين‌ترين اقشار جامعه امتداد مي‌يابد.
ريشه‌هاي اين مصرف بي‌رويه و مخرب را هم بايد در دوره‌هايي جست‌وجو كنيم كه توسعه آمرانه بر كشور اعمال شد. درواقع اين رويه از سال‌هاي پيش از انقلاب آغاز شد؛ از زماني كه بهاي نفت بالا رفت و دلارهاي نفتي با شيوه‌اي غيرعلمي به جامعه وارد شد. وگرنه ما قبلا ملتي بوديم كه قناعت يكي از مهم‌ترين ويژگي‌هاي رفتاري‌مان محسوب مي‌شد. قناعت و پرهيز از مصرف افسارگسيخته بايد از سطوح بالا آغاز شود و در دل اجتماع ريشه بگيرد. بايد بپذيريم در اين قصور جملگي شريك هستيم و براي خروج از اين وضعيت ناگوار، در كنار تجديدنظر در شيوه‌هاي مديريتي بايد فرهنگسازي را نيز جدي بگيريم.
- نويسنده و فيلمنامه‌نويس