شايد يكي از سخت‌ترين سؤالات جامعه‌شناختي اين باشد كه نقش بازي در زندگي آدم‌ها چيست؟ بعيد است سندي از دوران پارينه‌سنگي موجود باشد كه بتواند اثبات كند آن نسل از انسان‌ها هم بازي مي‌كرده‌اند، اما هيچ‌كس هم نمي‌تواند قسم بخورد كه آنها، بعد از شكار روزانه، داخل غارها بازي و تفريح نمي‌كرده‌اند.
احتمالا بازي‌كردن در منظومه نيازهاي آدمي جايگاهي جدي دارد. بخشي از يادگيري‌هاي او در بازي‌ها نهفته است، چنانچه نشاط و تحرك او نيز مي‌تواند محصول بازي باشد. اما مصرف هر چيزي كه از اعتدال عبور كند، به آفت مبتلا شده و تبديل به نوعي عادت و نياز كاذب مي‌شود كه به آن «اعتياد» مي‌گويند. مشهورترين نوع اعتياد، «مصرف مواد مخدر» است، اما محصور به آن نيست. البته ديگر نيازي هم نيست با هزار مقدمه‌چيني به مردم ثابت كنيم چيز جديدي با عنوان اعتياد به فضاي مجازي و بازي‌هاي ديجيتال به‌وجود آمده است!
در اين كشور 80ميليوني، چيزي نزديك به 23ميليون نفر گيمر (بازيگر بازي‌هاي ديجيتال) وجود دارد كه به‌طور متوسط روزي 79دقيقه صرف بازي مي‌كنند.
هشدار! هشدار! هم دخترها به‌هوش باشند و هم پسرها (يك سوم بازيگرها دختر هستند)؛ هم جوان‌ها و هم نوجوان‌ها (معدل سني بازيگرهاي ايراني 21سال است)؛ هم خانواده‌ها بجنبند (به‌طور متوسط در هر خانواده يك كنسول بازي وجود دارد) خيلي مهم نيست در سال، 460ميليارد تومان خرج خريد و نصب بازي‌ها مي‌كنيم. بازي‌ها هميشه جزئي از زندگي آدميزاد بوده و حالا اين جزء لاينفك، به‌گونه ديجيتال خود ارتقاي مقام داده است.
امروز خانواده ايراني محتاج مديريت مصرف است تا بتواند با گزينش و زمانبندي صحيح بازي‌ها، منفعت آموزشي و نشاط‌آور بازي‌ها را براي خود تضمين كند، وگرنه عن‌قريب است كه در خيابان‌هاي شهر، دوش به دوش مغازه‌هاي معاملات ملكي، با كلينيك‌هاي تخصصي ترك اعتياد اينترنتي مواجه شويم.