اين آرزو قدري عجيب مي‌نمايد اما حداقل حُسنش آن است كه آدمي، بخت آن را داشته باشد كه به جاي صحنه گناه، در يكي از مطمئن‌ترين شرايط معنوي، عازم ديدار خدا شود.
جلسات مداحي، جزو مهمي از زندگي معنوي ماست. هيئت رفته‌ها بهتر از همه مي‌دانند، جلسه بايد روح و طراوت داشته باشد. يكي از بهترين مولد‌هاي اين معنويت در جلسات، خود منبري و مداح است.
جدا از حال دروني مستمع، حال و هواي جلسات، بسته به ميزان خلوص و تقواي مداح است. اين روزها كه موج ويرانگر تخريب رسانه‌اي، به سمت مداحان و وعاظ راه‌افتاده است، همه وظيفه داريم به امداد و حمايت برخيزيم و البته بهترين كمك، آن است كه با برطرف كردن آسيب‌ها، به ارتقاي روحي و معرفتي جلسات مذهبي بپردازيم.
يكي از بهترين كارها و راه‌ها، نقل تجربيات و روحيات مداحان بااخلاص است. تاريخ نگاري و مستندنگاري زندگي برخي از مداحان، يك حلقه مفقوده از اين كار فرهنگي است. تجربه مي‌گويد بيشتر از آنكه ميزان سواد و مهارت يك مداح مهم باشد، خلوص و خودنگهداري او مهم است. از ميرزا اسماعيل دولابي نقل است مداحي كه خودش گريه نكند، مفت نمي‌ارزد چرا كه مداح خود بايد عمق مصيبت را بفهمد و با هربار خواندن و شنيدن روضه، گريه كند. همه ما مداحان زيادي ديده‌ايم كه خود زودتر از مستمع به گريه مي‌افتند و هرگز نگران آن نيستند كه صدايشان خراب شود يا ريتم موزون نوحه‌خواني‌شان به هم ريزد.
چه بسا مداحاني كه سواد خواندن نداشته‌اند اما با وسواس بسيار شعر حفظ مي‌كرده‌اند و خود را درس‌آموز دائمي منبر علما مي‌دانسته‌اند. آنها مداحي را نه وسيله كسب درآمد بلكه آن را مهم‌ترين ابزار ارتباط با انسان كامل و ائمه معصومين(ع) مي‌دانند. براي همين، گاه و بيگاه در خلوت و تنهايي، براي خودشان روضه خوانده و گريه مي‌كنند.
مداحي مي‌گفت: گاهي بعضي‌ها نذر دارند كه برايشان روضه بخوانم، توي خانه لباس مجلسي مي‌پوشم و با تيپ مداحي روي صندلي مي‌نشينم و به نيتش روضه مي‌خوانم. براي من هم فرقي نمي‌كند، چون صاحب واقعي عزا كس ديگري است، پس هميشه روضه برايم حرمت دارد.