همين ديد و بازديدهاي پس از زيارت يا حلاليت‌طلبي‌هاي قبل آن، از بهترين بهانه‌هاي دوري از زشتي‌ها و نزديكي به خوبي‌هاست.
اميرالمومنين حضرت علي(ع) در خطبه 142نهج‌البلاغه، پس از مذمت بخشش در راه غيرخدا، وظايفي را براي كسي كه خدا به او مال و دارايي داده برمي‌شمارند و مي‌فرمايند: «چنين شخصي بايد به خويشاوندان خود بخشش كند، سفره مهماني خوب بگستراند، اسير آزاد كند، رنج‌ديده را بنوازد، مستمند را بهره‌مند كند و قرض وامدار را بپردازد و براي درك ثواب الهي، در برابر پرداخت حقوق ديگران و مشكلاتي كه در اين راه به او مي‌رسد شكيبا باشد زيرا به‌دست آوردن صفات يادشده موجب شرافت و بزرگي در دنيا و درك فضائل سراي آخرت است. ان‌شاءالله». در كنار همه سختي‌ها و مشكلاتي كه دنيا براي همه به‌وجود مي‌آورد، مطمئنا هر يك از ما داشته‌هايي داريم كه مي‌توانيم از آنها براي مهرباني، محبت و كمك به يكديگر استفاده كنيم؛ گرسنه‌اي را سير كنيم، بين دو نفر صلح و آشتي به‌وجود بياوريم، سنگ صبور ديگري شويم، از مشورت و خيرخواهي دريغ نكنيم، موجبات شادي و سرور ديگران را فراهم كنيم و... .
شايد در حساب و كتاب‌هاي خودمان، بعضي افراد و اطرافيانِ خود را لايق محبت، بخشش و مهرباني هم ندانيم اما مهم همين است كه نه به دليل حق افرادبلكه باهدف احسان نسبت به آنها رفتار كنيم. اگر حق ديگران را به‌جا نياوريم كه مي‌شود حق‌الناس و خدا مي‌داند روز قيامت بايد چه حسابي به‌خاطر آن پس بدهيم. اما اگر از روي فضل و احسان نسبت به اطرافيان دور و نزديكمان به توزيع مهرباني پرداختيم، مشمول آن وعده زيبايي كه حضرت فرمودند خواهيم شد. عدالت آن است كه براساس انصاف، حق مردم به آنها داده شود، ولي احسان آن است كه علاوه بر اداي حقوق، به آنها نيكي كني.