سلطان‌الذاكرين، سليم موذن‌زاده اردبيلي از بزرگان مداحي و نوحه‌خواني كشور هفته گذشته به ديدار حق شتافت. مردم اردبيل و همه نقاط كشور سال‌ها با نواي ملكوتي اذان برادرش، رحيم موذن‌زاده به نماز ايستادند و با نوحه‌سرايي حاج سليم اشك ريختند. اخلاص و عشق او به امام‌حسين(ع) زبانزد همه بود و زمان نوحه‌سرايي با تمام وجود مي‌خواند. اين روزها شايد كسي به اندازه فرزند ارشد استاد سليم موذن‌زاده نتواند از پدر و زندگي سراسر پربركت او بگويد. ودود موذن‌زاده از هنرمندان برجسته موسيقي سنتي ايراني و آذري است كه در كنار موسيقي در زمينه نقاشي و مجسمه‌سازي نيز به‌طور حرفه‌اي فعاليت دارد. او نيز همانند پدر و ديگر اعضاي خانواده‌اش از صدايي خوش برخوردار است و به همين دليل به فراگيري موسيقي مقامي در خانواده خود پرداخت. ودود موذن‌زاده 2 سال قبل، اذان پدربزرگش شيخ عبدالكريم موذن‌زاده را كه اولين بار در سال1325 از راديو ملي پخش شده بازخواني كرد.
ودود مؤذن‌زاده درباره پدر با بيان اينكه استاد سليم موذن‌زاده حنجره خود را وقف سيدالشهدا(ع) كرده بود، گفت: «پدر بزرگ‌ترين معلم زندگي بود و در مكتب او درس زندگي آموختم. وقتي خودم را شناختم در محضر پدر در مجالس نوحه خواني بودم. نواي زيباي او باعث شده بود كه عاشقان اهل‌بيت در مجالسي كه او نوحه مي‌خواند حضور گسترده‌اي داشته باشند. صداي خوش در خاندان موذن‌زاده ارثي است و پدر و عموهايم رحيم، نعيم و داوود نيز راه پدربزرگم را ادامه دادند و با عزت به ديدار حق شتافتند».
او با اشاره به اينكه پدر صداي خوش را نعمتي الهي مي‌دانست، افزود: «پدر با آموختن دستگاه‌هاي موسيقي و زير و بم آن با آهنگي دلنشين نوحه مي‌خواند و شايد ماندگارترين آن همان نوحه «زينب‌زينب» باشد. او هميشه تأكيد مي‌كرد صداي خوش يك نعمت الهي است و براي نگهداري آن بايد تلاش كرد. براي حفظ صداي خوش، بايد اولا با دستگاه‌هاي موسيقي آشنا بود و قواعد آن را رعايت كرد. هميشه به شاگردانش تأكيد مي‌كرد كه به‌خوبي با رديف و آواهاي موسيقي آشنايي پيدا كنند و بدانند كه صداي خوش مي‌تواند عامل جذب باشد و حتما براي خواندن نوحه مطالعه داشته باشند. او تأكيد داشت نوحه خوان بايد سواد عربي و فارسي داشته باشد و با دستگاه‌هاي موسيقي و نت و رديف آشنا باشد و بداند شور، افشاري و دشتي چيست. او بايد به اين نكته توجه كند كه مي‌خواهد براي عزاي امام‌حسين(ع) نوحه بگويد، پس پاكي نيت و خلوص عمل لازمه موفقيت و ماندگاري است. پدر در نوحه‌خواني‌هايش به توجه دادن مردم به اهداف قيام امام حسين(ع) در كربلا دقت ويژه‌اي داشت و تأكيد مي‌كرد كه امام‌حسين(ع) در مقابل ظلم ايستاد و هيچ‌گاه تسليم ظالم نشد».
او درباره راز ماندگاري آثار پدر و تأثيري كه نواي دلنشين او بر دل‌ها داشت ادامه داد: «پدرم كاملا با رديف‌هاي موسيقي و همچنين زبان‌هاي تركي، فارسي و عربي آشنا بود و در نوحه‌خواني‌ها از همه اين زبان‌ها استفاده مي‌كرد. صداي او بسيار دلنشين بود. از نوجواني شاهد بودم كه پدر هر روز بيش از 5 ساعت تمرين مي‌كرد و در سال‌هاي اخير با وجود بالا رفتن سن و كهنسالي بازهم تمرين مي‌كرد و هيچ‌گاه خسته نمي‌شد و در اوج مي‌خواند. هميشه مي‌گفت اگر يك مداح با همه وجود و از سر عشق و اخلاص بخواند هيچ‌گاه خسته نمي‌شود و به همين دليل بود كه او ساعت‌ها نوحه سرايي مي‌كرد و از امام‌حسين(ع) مدد مي‌گرفت. او در نوحه‌خواني‌ها از دستگاهي به دستگاه ديگر حركت مي‌كرد و اين كار بسيار سختي است. پدر هميشه از پدربزرگمان شيخ‌عبدالكريم به نيكي ياد مي‌كرد و مي‌گفت: همه ما هر چه داريم از او است زيرا پدر، عشق به خدا، پيامبر و اهل‌بيتش را در دل ما به وديعه گذاشت».
او از زندگي پدر اينچنين گفت: «خانه پدربزرگ، مكان زندگي پدرم بود و از كودكي به ياد دارم كه هميشه در اين خانه مجلس روضه و وعظ برپا بود. بارها افتخار اين را داشتم كه همراه پدر همخواني كنم و از محضر او درس‌هاي بسياري آموختم. او علاوه بر نوحه‌سرايي انسان بسيار شوخ طبع و مردمداري بود و احترام زيادي براي مردم قائل بود. ايام محرم به مجالس مختلفي دعوت مي‌شد. جا و مكان و بزرگي و كوچكي هيئت براي او مطرح نبود؛ همه جا نوحه سرايي مي‌كرد و اهميت زيادي به ديگر مداحان و ذاكران اهل‌بيت مي‌داد. با وجود كهنسالي هيچ‌گاه طنين صداي رساي او ضعيف نمي‌شد و مي‌گفت حنجره‌اي كه وقف امام‌حسين(ع) شده باشد هيچ‌گاه خاموش نخواهد شد. پدر معتقد بود بهترين صدا متعلق به پدربزرگمان بود و نواي ملكوتي و اذان ايشان روح هر انساني را جلا مي‌داد. او مي‌گفت صداي من در برابر صداي پدرم مانند قطره‌اي درمقابل درياست». زيباترين ذكر استاد سليم مؤذن‌زاده نام حضرت‌زينب(س) است و هربار نوحه بانوي دشت كربلا را مي‌خواند اشك از گونه‌هايش جاري مي‌شد. او وصيت كرده بود كه اين ذكر را در زمان خاكسپاري ايشان نيز بگويند.
عاشق اگر فنا شد در جلوه نخستين
يك لحظه در دو عالم از يار خود جدا نيست
هرجا كه عشق باشد درد از اثر بيفتد
آنجا كه درد نباشد كس درپي دوا نيست