طنزنويسي از نخستين طرزهاي نگارش و شيوه‌هاي ادبي در دوره جديد ادبي و فرهنگي و حتي اجتماعي ايران است؛ سنتي كه البته ادامه يافت، به‌طوري كه در طول اين صدواندي سال، روزنامه‌ها و مجلات و كتاب‌هاي طنز همواره بازار گرمي داشته‌اند.
در اين ميان نام چند طنزنويس و چند روزنامه و مجله شاخص‌تر است؛ مثلا روزنامه نسيم‌شمال يا چرند و پرند دهخدا. عمران صلاحي، در اين كتاب كه مشتمل بر 5 مقاله است، سير تاريخي نوشته‌هاي طنز را دنبال كرده و قوت و ضعف‌هاي آن را يادآور شده و نظراتي ابراز كرده است. اما اين كتاب علاوه بر اينكه جزو معدود كتاب‌هايي است كه طنز در آن جدي گرفته شده است چند حسن ديگر هم دارد: يكي نثر دلرباي عمران صلاحي، ديگري نمونه‌ها و شاهد مثال‌هايي كه در لا‌به‌لاي نوشته‌ها مي‌آورد كه انصافا توجه هركسي را جلب مي‌كند و دريچه‌اي باز مي‌كند به روي مشتاقاني كه مي‌خواهند هم طنز را بهتر بشناسند و هم طنزپردازان را.
مطلب ديگر اينكه نويسنده به اين نوشته‌ها صرفا از لحاظ ادبي نگاه نمي‌كند و هر گاه كه لازم مي‌بيند به اوضاع و احوال فرهنگي و اجتماعي نيز نقبي مي‌زند و بسياري حرف‌ها و نكته‌ها را طرح مي‌كند كه هم مخاطب را به فكر وامي‌دارد و هم جا براي تحقيقات و پژوهش‌هاي جدي مي‌گشايد.