براساس گزارش اسپيس، ستاره TRAPPIST-1 در فاصله 39 سال نوري يا 369 تريليارد كيلومتري از زمين قرار گرفته است، يعني اگر با سرعت نور، برابر 300 هزار كيلومتر بر ثانيه، سفر كنيد 39 سال ديگر به اين ستاره خواهيد رسيد،اما مشكل اينجاست كه تاكنون فضاپيمايي كه بتواند در چنين سرعتي پرواز كند ساخته نشده‌است.
از اين رو بهتر است شرايط سفر به اين سيستم سياره‌اي را با توجه به فناوري‌هاي روز مورد بررسي قرار داد. براي انجام اين بررسي كافي است فاصله سيستم سياره‌اي را بر سرعت فضاپيماهاي كنوني تقسيم كنيم.
درحال حاضر فضاپيماي نيوهوريزون سريعترين فضاپيمايي است كه به فضا رفته‌است،اين فضاپيما در سال 2015 از كنار پلوتو عبور كرد و درحال حاضر با سرعت 14.31 كيلومتر بر ساعت درحال خروج از سامانه خورشيدي است. با چنين سرعتي سفر به سامانه هفت سياره‌اي جديد به 817 هزار سال زمان نياز خواهد داشت.
فضاپيماي جونو در زمان نزديك شدنش به سياره مشتري در سال 2016 سرعتي بالاتر از نيوهوريزون داشت، زيرا از ميدان جاذبه اين سياره استفاده كرد تا شتاب بيشتري پيدا كند و توانست به سرعت 265 هزار كيلومتر بر ساعت دست پيدا كند. حتي اگر اينطور تصور كنيم كه جونو در همواره از چنين سرعتي برخوردار باشد، باز براي رسيدن به اين هفت سياره سفري 159 هزار ساله در پيش رو خواهد داشت.
درصورتي كه قرار باشد ويه‌جر 1 به اين سياره‌ها سفر كند 685 هزار سال در مسير خواهد بود و يك شاتل فضايي با حداكثر سرعت 28160 كيلومتر بر ساعت 1.5 ميليون سال براي رسيدن به اين سيستم در راه خواهد بود.
در اين ميان بهترين و عقلاني‌ترين راه‌حل طرح استارشات استفان هاوكينگ است، بر اساس طرح وي فضاپيماهايي ليزري مي‌توانند با سرعت 20 درصد از سرعت نور يا 216 ميليون كيلومتر بر ساعت حركت كنند و به اين شكل در عرض 200 سال مي‌توانند خود را به اين سياره‌ها برسانند.
در نهايت بهتر است بدانيد بااستفاده از فناوري‌هاي امروزي كسي قادر نخواهد بود زنده خود را به اين هفت سياره جديد برساند.
- زندگي در TRAPPIST-1 چگونه است؟
سامانه TRAPPIST-1 شامل هفت سياره شبيه به زمين است كه به احتمال زياد از دماي مناسب براي پشتيباني از حيات برخوردار است با اين همه زندگي روي اين سياره‌ها نسبت به زندگي روي زمين تفاوت‌هايي بزرگ دارد.
اولين تفاوت در آسمان شب است، زيرا ساكنان يكي از اين سياره‌ها مي‌توانند 6 سياره ديگر را در اندازه‌اي دو برابر ماه كامل زمين در آسمان شب مشاهده كنند تمامي هفت سياره فاصله‌اي نزديك‌تر از عطارد به خورشيد را نسبت به ستاره خود دارند و فاصله بيروني‌ترين آنها تا دروني‌ترين آنها 30 بار نزديك‌تر از فاصله ميان سياره ناهيد و زمين است.
اما از آنجايي كه ستاره ميزبان آنها ستاره‌اي كوتوله و فوق سرد است، درواقع اين ستاره دوهزار برابر كم‌فروغ‌تر از خورشيد است و ابعاد آن كمي بزرگتر از سياره مشتري است. سه سياره از هفت سياره در مدار اين ستاره در منطقه قابل سكونت قرار دارند، يعني منطقه‌اي كه دما در آن براي وجود آب مايع مناسب است.
اما از آنجايي كه مشخص نيست وضعيت اتمسفر اين سياره‌ها چگونه است مشخص نيست آب به صورت مايع روي اين سياره‌ها باقي خواهد ماند يا خير.
از ويژگي‌هاي ديگر زندگي در اين سياره‌ها اين است كه نور ستاره آن در طيف فرابنفش و نه نور مرئي متصاعد مي‌شود. از اين رو ميزان تشعشعات در اين سياره‌ها كمتر است اما اگرچه سطح سياره‌ها با اين نور گرم مي‌شوند، ميزان روشنايي در آنها بيشتر از روشنايي زمين بلافاصله پس از طلوع خورشيد نخواهد بود.
از سويي ديگر به دليل نزديكي سياره‌ها به خورشيدشان، هر سياره يك مدار را در 1.5 تا 12.4 روز كامل مي‌كند، و اين به آن معني است كه يك سال در اين سياره‌ها كمتر از دو هفته زميني است. با اين‌همه از آنجايي كه دانشمندان احتمال مي‌دهند اين هفت سياره در ميدان جاذبه يكديگر قفل شده‌باشند، ممكن است همواره يك رخ آنها به سوي خورشيدشان باشد و از اين رو روز در يك رخ سياره‌ها هرگز تمامي نخواهد داشت.