براساس گزارش بيزينس‌اينسايدر، نيروي جاذبه حيات روي زمين را براي انسان ها ممكن ساخته‌است، اما در عين‌حال همين نيرو باعث شده تا ترك كردن زمين به امري بسيار دشوار تبديل شود.
ماهواره‌ها با پروازي سريع درحدي كه بتوانند به شكلي نامحدود در مدار سياره زمين به چرخش درآيند، با نيروي جاذبه زمين مقابله مي‌كنند. سرعت بيشتر اين تجهيزات، از قبيل ايستگاه فضايي بين‌المللي 28200 كيلومتر بر ساعت است.
اما اگر قرار بر ترك كامل سياره باشد، بايد با سرعتي بيشتر پرواز كرد، سرعتي كه به "شتاب فرار" شهرت دارد. براي رسيدن به چنين سرعتي به سوخت فراواني نياز است،و به همين دليل بود كه راكت‌هاي اوليه مانند راكت زحل پنج كه در ماموريت آپولو مورد استفاده قرار گرفت اينچنين بزرگ بودند، زيرا بايد حجم زيادي از سوخت را با خود به ماه مي‌بردند.
راكت‌هاي اسپيس‌ايكس از ابعاد كوچكتري برخوردارند، اما قرار است انسان‌ها را به فاصله‌اي دورتر از ماه برده و بازگردانند. ايلان ماسك بايد خوشحال باشد كه قرار نيست مسافرانش را از سياره مشتري به فضا بفرستد، زيرا هر سياره در سامانه خورشيدي از قدرت گرانشي متفاوتي برخوردار است و به همين دليل شتاب فرار در هريك از آنها متفاوت است.
در سياره مشتري، براي اينكه بتوان سياره را ترك كرد بايد به شتاب 217 هزار كيلومتر بر ساعت دست‌يافت، زيرا اين سياره دو برابر جرمگين‌تر از تمامي ديگر سياره‌هاي سامانه خورشيدي است و اين سرعت بالا تنها راهي است كه مي‌توان با كمك آن يك راكت را بدون اينكه دوباره به سوي سياره كشيده شود، به فضا فرستاد.
برهمين اساس شتاب فرار در هريك از سياره‌هاي سامانه خورشيدي از اين قرار است:
تير: 15300 كيلومتر بر ساعت
ناهيد: 37296 كيلومتر بر ساعت
زمين: 40283 كيلومتر بر ساعت
مريخ: 18108 كيلومتر بر ساعت
مشتري: 216720 كيلومتر بر ساعت
زحل: 129923 كيلومتر بر ساعت
اورانوس: 79968 كيلومتر بر ساعت
نپتون: 84815 كيلومتر بر ساعت