او بعداً کارمند اداره کل ثبت اسناد شد تا سال‌ها بعد که از این سازمان بازنشسته شد.
ناعم شاعری عارف‌پیشه و خلوت‌گزین بود و سعی می‌کرد از هیاهوهای سیاسی و اجتماعی دوری گزیند.
ناعم در جوانی در منطقهٔ شمیرانات تهران زندگی می‌کرد و از نزدیکان نیما یوشیج بود. یوشیج در خاطرات خود از وی به این شکل یاد کرده است: «ناعم اشعار وصف الحالی را بسیار پرمغز و با حرارت می‌سراید و اشعار او آینهٔ زمان هستند.»
در جای دیگری می‌نویسد: «دیشب منزل ناعم بودم. از روی عکس‌های دیوار که گورکی و علی و اشخاص مختلف را به دیوارها چسبانیده بود، فهمیدم که حواس جمع ندارد و دراین دنیا سرگردان است».
به نوشته شاپور جورکش در کارنامه، نیما یوشیج با او «نزدیکی روحی» داشت و به نوشته پوریا سوری در فرهیختگان به وی «تا پایان عمر خود اطمینان داشت».
یوشیج در در دورانی که به دلیل سرودن شعر نو مورد هجمه شاعران سنتی قرار گرفته‌بود، گفته‌بود «اگر بدانم این جوانمرد گیلانی ساده و بدون تشریفات (ابراهیم ناعم) با من است به این اندازه سرگردان نیستم».
ناعم در خصوص شعر نوی نیما گفته‌بود بود «او [نیما] این طور از خود دفاع می‌کرد که غرض از شعر نو اصلاً کوتاه و بلند کردن مصراع نیست... اعتقاد اساسی من به شعر پدیدآوردن آن دید تازه‌ای در ادبیات است که بایستی قبل از ایجاد آثار شعری رعایت شود و هر کس این هدف را به هر شکل وجهه خود سازد، شعر نو به وجود آورده است ولو این که شعر خود را در بحور و اوزان عروضی سروده باشد و در غیر این صورت کاری عبث انجام داده است».
پس از درگذشت یوشیج، ناعم در سوگ او شعر سرود.
وی در دهه ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ مقاله‌هایی در نشریات ادبی منتشر کرد. ناعم بین سال‌های ۱۳۵۷-۱۳۲۰ صاحب امتیاز نشریه فردای ما بود.
او در میان شاعران قدیمی به ناصرخسرو و سبک وی علاقه‌مند است و بیشتر قصیده سروده‌است. او اشعاری در قالب رباعی نیز دارد.
در مهر ۱۳۹۰ مجموعه شعری به نام «اهورانامه: سروده‌های توحیدی» از وی به چاپ رسید.
وی سروده‌هایی در مورد خواب‌هایش دارد که منظومهٔ «الا ای خواب‌ها» با بیش از ۱۱۵ بیت یکی از آن‌هاست.
ناعم یکی از کسانی است که سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران در پروژه «مجموعه مصاحبه با ادیبان، شاعران و داستان‌سرایان» با او مصاحبه کرده است.
ابراهیم ناعم ۱۵ فروردین۱۳۹۶ در بیمارستان مهرتهران به دلیل عارضه قلبی درگذشت.