كسي به جايي رفته است و مشاهداتش را مي‌نويسد. من هر‌هفته به نمايشگاهي مي‌روم و شما را در جريان مشاهداتم مي‌گذارم. شما بدون آن‌كه به آن‌جا برويد مشاهدات مرا مي‌خوانيد.
مثلاً بدون آن كه پشت چراغ‌قرمزي بمانيد، يا سوار مترو شويد يا در تاكسي به‌خاطر همراه نداشتن پول خرد شماتت شويد. شما با من از در ورودي نمايشگاه داخل مي‌شويد.
اين‌بار هم به موزه‌ي هنرهاي معاصر در خيابان كارگر مي‌رويم. مي‌داني پشت موزه، بوستان لاله است و گفتني است كه در اين فصل بوستان‌هاي شهر تهران بي‌نظيرند. شكوفه‌ها، جوانه‌ها، گل‌هاي بنفشه، لاله و... جلوي موزه كه بايستيد بوي همه‌ي درخت‌هاي تازه بيدار شده از خواب زمستاني را مي‌توانيد استشمام كنيد و مي‌توانيد صداي پرنده‌ها را بشنويد.
داخل موزه هم كه بشويد بهاري ديگر در جريان است، بهار نورها و رنگ‌ها. بهار درخت‌ها و تصويرها و تكنيك‌ها. تازه بوي خوش يك ميان وعده مي‌آيد. بوي املت با پاي سيب داغ. كافي‌شاپ موزه اين‌روزها فعال است.
حالا ما چرا به اين موزه آمده‌ايم؟ قبلاً برايتان گفته‌ام كه «ما در موزه‌ي هنرهاي معاصر گنجينه‌ي بي‌نظيري از آثار هنري داريم. آثاري از هنرمندان بسيار معروف مثل گوگن، پيكاسو، فرانسيس بيكن، جكسون پالاك و... در ضمن از نقاشان پيشرو ايران هم در اين‌جا آثار بي‌نظيري وجود دارد.»
در روزهاي قبل از سال نو، يعني از 17 اسفند 95 تا 27 خرداد 96 نمايشگاهي شامل 30 اثر از هنرمندان خارجي و 31 اثر از هنرمندان ايراني با عنوان «منتخبي از آثار موزه‌ي هنرهاي معاصر تهران- مسافران برلين، رم» در اين موزه برپا شده است.
خب همه‌ي آثار را مي‌بينيم، اما بعضي آثار بيش‌تر بر ما تأثير مي‌گذارند. مثلاً تابلويي با رنگ‌هاي سبز، كاري از ابوالقاسم سعيدي را خيلي دوست دارم. او تا به حال تابلوهاي زيبايي با سوژه‌ي درخت آفريده است. اين هنرمندي است كه آيدين آغداشلو درباره‌اش گفته است: «ابوالقاسم سعیدی، یکی از پنج نقاش بزرگ هنر معاصر ماست.»
او درباره‌ي علاقه‌اش به درختان مي‌گويد: «در مورد سوژه‌ي درخت که نمودار هستی را مجسم می‌کند، بیش‌تر آن را می‌نویسم تا بکشم، مثل یک نویسنده که یک فضای دلهره و خوش‌یمن یا فضای باشکوهی را با کلمه نشان می‌دهد. من با تركيب‌بندي (کمپوزیسیون) و ابزار نقاشی، طرح و ترکیب‌بندی درخت را می‌نویسم.»
تابلويي از پابلو پيكاسو مي‌بينم. پابلو پيكاسو پايه‌گذار سبك كوبيسم است. او در ابتداي نوجواني نقاشي‌هاي رئال و بسيار جدي مي‌كشيد و هر چه گذشت نقاشي‌هاي او سبكي كودكانه و زيبا يافت. از نقاشي‌هاي زيباي اين نمايشگاه «چهره‌ي نسرين» را دوست دارم يك ميني‌ماليسم زيبا... ميني‌ماليسم در نقاشي يعني ساده‌گرايانه‌كردن اشكال.
ليلي متين دفتري در سال 1386 در پاريس درگذشت. او پرتره‌هاي زيبايي خلق كرده است و سرگذشت عجيبي دارد و شايد تعجب كني اگر بگويم او نوه‌ي محمد مصدق است.
نقاشي زيبايي از جليل ضياءپور هم مي‌بينيم. اين پژوهشگر و مؤلف ايراني را پدر نقاشي‌مدرن ايران لقب داده‌اند. او دو سال مجله‌اي به نام «خروس جنگي» را منتشر كرد كه در جريان سازي‌هاي مدرن در هنرهاي تجسمي بسيار تأثيرگذار بود.
اما در اين نمايشگاه نمي‌تواني ا زكنار تابلوي پل گوگن، نقاش فرانسوي به راحتي بگذري. او در سبك امپرسيونيسم يا پسادريافتگري كار مي‌كرد. تابلوي او با عنوان طبيعت بي‌جان با باسمه‌ي ژاپني در اين نمايشگاه از كارهاي ارزشمند است.
فرانسیس بیکن یکی از نقاش‌های نامی اکسپرسیونیست سده‌ي بیستم است. این هنرمند ایرلندی بیش‌تر شهرت خود را مدیون ازشکل‌افتادگی‌های خشنی است که در بدن و چهره‌های شخصیت‌های نقاشی‌هایش ایجاد می‌کرد. بیکن را نقاش بحران انسان مدرن پس از جنگ جهانی دوم نامیده‌اند.
در اين نمايشگاه، مي‌توانيد از تابلوي بهمن محصص، جكسون پالاك، كاندينسكي، اندي وارهول هم لذت ببري، اما به نظر نمي‌رسد كه زود بتواني رود واژه‌ي نصرالله افجه‌اي، تلألؤ رنگ‌هاي تابلويي از حسين زنده‌رودي و... را فراموش كني.
بعد از ديدن كارها مي‌توانيد روي يكي از صندلي هاي سرمه‌اي بنشينيد، به فضاي بيروني موزه خيره شويد و توريست‌هايي را ببينيد كه بيش‌ترشان آلماني‌اند و مشغول عكاسي از مجسمه‌هاي رنه مگريت يا آلبرتو جاكومتي.
نشاني موزه‌ي هنرهاي معاصر: خيابان كارگر، نرسيده به خيابان فاطمي. به‌جز روزهاي شنبه، بقيه‌ي روزها موزه از ساعت10 صبح تا 19 ميزبان علاقه‌مندان است.