فریبا خانی: در موزه‌ی عکسخانه‌ی شهر، در نمایشگاه عکس کارگران هستیم. همراه کارگرانی که در معدن با صورت‌های سیاه و با نگاهی دردکشیده به دوربین خیره مانده‌اند.
با عكس‌هاي «علي آقاربيع» و پرتره‌هاي تأثيرگذارش از صورت معدنچيان... در كارگاه شيشه هستيم؛ داريم در لوله مي‌دميم تا شيشه‌ها حجم بگيرند. همراه كارگراني كه اين كار را در فضاهاي پر آتش كوره‌ها انجام مي‌دهند. با عكسي از «غلامرضا حافظ‌القرآن»، با كودكي كارگر همراه مي‌شويم و پيت‌هاي سياه را پر از آب مي‌كنيم در عكسي از «منا هوبه فكر»...
مي‌رويم در كادرهاي مربعي «مجيد سعيدي». آن‌جا كه همراه كارگران زندگي را بي‌هيچ اغراق و تكلفي ثبت مي‌كند. مي‌رويم قعر يك چاه با عكسي از «محمدرضا سلطاني» با عكس‌هاي تأثيرگذارش...
در انفجاري که روز چهارشنبه 13 ارديبهشت‌ماه امسال، در معدن زغال‌سنگ يورت رخ داد، 43 معدنچي کشته شدند. اتفاق تلخي كه در خاطره‌ي همه‌ي ايرانيان زنده خواهد بود. نگاه به زندگي كارگران رنج‌ها و دردهاشان موضوع جذاب خيلي از عكاسان ايراني و جهان است.
«امير هوشنگ للهي»، مدير موزه‌ي عكسخانه‌ي شهر درباره‌ي اين نمايشگاه به خبرنگار هفته‌نامه‌ي دوچرخه مي‌گويد: «قصد‌مان اين بود كه براي روز كارگر نمايشگاهي برپا كنيم و ماه‌ها پيش به خانم «پگاه بهروزفر»، سفارش نمايشگاهي با موضوع كارگر داده بوديم كه ايشان 21 قطعه عكس از پنج عكاس مطرح گرفتند و در اين نمايشگاه شما اين عكس‌ها را مي‌بينيد.
متأسفانه انفجار 13 ارديبهشت در معدن يورت اتفاق افتاد و اين مسئله پيش آمد... در بخشي از عكس‌ها كارگران معدن هستند و اين‌طور به نظر مي‌رسد كه ما براي اين موضوع، اين نمايشگاه را برپا كرده‌ايم.»
او درباره‌ي نمايشگاه توضيح مي‌دهد: «پگاه بهروزفر، كيوريتور (هنرگردان يا نمايشگاه‌گردان) براي درگير كردن مخاطب روزنامه‌هاي كار و كارگر را در اين نمايشگاه گذاشته و از مخاطبان مي‌خواهد كه تيترها را بخوانند و هرجمله‌اي را كه برايشان مهم است، با ماژيك زيرش خط بكشند. اين بخشي از كار اين نمايشگاه است.»
پگاه بهروزفر كيوريتور نمايشگاه درباره‌ي نمايشگاه مي‌نويسد: «در اين نمايشگاه علاوه بر عكس‌ها از روزنامه‌ها هم استفاده شده است كه نوشتار و بخشي از اخبار كارگران در روزنامه ها نوشته شده است. نمايش اين چيدمان اين است كه چه‌قدر اجتماع با اين نوشته‌ها و اخبار هم‌دل است.»
مجيد سعيدي عكاس هنرمند ايراني كه جايزه‌هاي جهاني بسياري گرفته را مي‌بينيم. او درباره‌ي عكس‌هايش در اين نمايشگاه مي‌گويد: «من با اين آدم‌ها حرف زده‌ام با آن‌ها غذا خورده‌ام سعي كردم نگاه از بالا نداشته باشم و اين عكس‌ها را گرفته‌ام. سال‌ها عكاسي مرا به باوري رسانده است، اين كه ديگر دوست ندارم همه را به شكل سوژه ببينم.»
او مي‌گويد: «هم‌زمان با اين نمايشگاه، نمايشگاهي در اسپانيا، آفريقا، چين و ايتاليا دارم. »
او درباره‌ي عكاسي با تلفنهمراه مي‌گويد: «تعصبي درباره‌ي عكاسي با تلفنهمراه ندارم و سعي مي‌كنم عكاسي كنم چه با تلفن همراه، چه با دوربين‌هاي مختلف. »
او درباره‌ي كادرهاي مربعي عكس‌هايش مي‌گويد: «هركسي كادري را براي كار انتخاب مي‌كند، بعضي مستطيل و مربع؛ من هم از مربع استفاده مي‌كنم. البته معنايش اين نيست كه من كادرهاي ديگر را در كارهايم نداشته باشم.»
او مي‌گويد: «وقتي نوجوان بودم دوست داشتم بازيگر تئاتر شوم و سراغش هم رفتم، اما در نوجواني از طريق دايي‌ام اصول اوليه‌ي عكاسي را ياد گرفتم و اين سال‌ها عكاسي كردم و عكاسي كردم. تنها با عكاسي بسيار و مطالعه بر روي عكس‌ها و ديدن عكس است كه مي‌توانيم عكاسي‌مان را ارتقا بدهيم.»
او مي‌گويد: «نوجوانان به‌خاطر داشتن اينترنت به‌راحتي با يك جست‌وجوي ساده مي‌توانند عكس‌هاي زيادي را از عكاسان بزرگ دنيا را ببينند، اما دوره‌ي ما منابع اندك بود. بايد مي‌رفتيم نشرآوران كه دو هفته يك‌بار نشريه‌ي «تايم» و «نيوز ويك» را مي‌آورد و آن‌ها را مي‌خريديم و به دوستان مي‌داديم تا ببينيم عكاسان جهان چگونه عكاسي مي‌كنند.»
سعيدي مي‌گويد: «الآن تعداد كساني كه هنرمندند و عكاسي مي‌كنند بسيار زياد است و رقابت خيلي سخت شده است. در جنگ ليبي تعداد عكاسان از جنگجويان بيش‌تر بود.»
اين نمايشگاه ازچهارشنبه 13 ارديبهشت آغاز به‌كار كرد و تا پنج‌شنبه 4 خرداد 1396 ميزبان علاقه‌مندان بود.
.jpg)
نظر شما