يعني تعهد به‌خود و جامعه براي ساختن آنها و اشاره كرديم كه جان كلام رهبري در پيام نوروزي اين است كه ساختن كشور ميسر نمي‌شود؛ مگر آنكه اين «احساس كار» در جامعه وجود داشته باشد. اما همانطور كه درست حدس زده بوديم، اين برداشت نه‌تنها در مردم وجود ندارد كه در مسئولان هم وجود ندارد و نخستين تلاش‌هاي كانديداهاي رياست‌جمهوري نشان داد كه همه دنبال از بين بردن اين احساس كار و يا بي‌توجهي به آن هستند. همه مي‌خواهند يارانه بدهند؛ از مسئولان مستقر تا رقباي آنها. اين همان خطري است كه در آن يادداشت بدون آنكه بدانيم كانديداهاي مستقر و نامستقر چه خواهند گفت، هشدارش را داده بوديم. جالب توجه است اين وعده‌ها درست توسط كساني صورت مي‌گيرد كه خود به‌خوبي مي‌دانند كه يارانه هم اقتصاد و هم جامعه ما را نابود خواهد كرد. اگر اين حس در جامعه ريشه بدواند كه با يك حداقلي كه اسمش يارانه است، مي‌توان زندگي را چرخاند، اگر كارگري اميد به آن داشته باشد كه با 4الي 5بچه مي‌شود يك حداقلي را براي زيست (زيست بخور و نمير) فراهم كرد، حس كار در اين افراد كشته مي‌شود.
گزارش‌ها و مشاهدات بسياري وجود دارد كه نشان مي‌دهد چگونه اين يارانه‌ها در بخشي از نيروي كار احساس رخوت را به‌وجود آورد؛ علاوه بر آنكه باز هم حجم نقدينگي را كه براي اقتصاد ايران سم است، در جامعه بالا برد. اگر نيروي كار جوان ما بشنود كه يارانه مي‌دهند، هرچند كم و در حد بخور و نمير، شب تا صبح را به بطالت در خانه مي‌گذراند و بهانه هم دستش هست: شغل نيست. همه ظاهراً در پي دادن مُسكن به جامعه هستند و كسي سخن از سختي‌هايي كه در پيش داريم، نمي‌زند. اگر واقعاً آنطور كه همه رقبا مي‌گويند وضعيت اقتصاد ايران نامناسب است و نياز به اصلاح جدي دارد، چطور ممكن است كه هيچ سختي‌اي در كار نباشد و بتوان به‌راحتي به آن اهداف رسيد. آنطور كه تاريخ ديگر كشورها نشان مي‌دهد، رسيدن به يك نقطه مناسب در توسعه يا پيشرفت بدون زحمت و رنج همگاني و كار و كار و كار ميسر نشده است. بيخودي نيست كه نفت را بلاي جان ما مي‌دانند و معتقدند كه تا از نفت رها نشويم، كار پيشرفت كشور به جايي نمي‌رسد. همه وعده‌هايي كه داده مي‌شود به‌حساب همين نفت است؛ وگرنه وضعيت توليد كارخانجات روشن است و كسي نمي‌گويد كه چگونه اين وضعيت توليد را عوض خواهد كرد.
همه وعده‌ها به اميد همين نفت است و در اين صورت هم كسي نبايد زحمت بكشد و كار جدي بكند. معناي اقتصاد مقاومتي كه رهبري بارها به آن اشاره كرده و از تلاش‌هاي صوري مسئولان در راستاي تحقق آن گلايه كرده است، چيزي جز كار واقعي بدون پول نفت و بدون وعده يارانه است. بنابراين، كار از بيخ و بن اشكال دارد، و اگر نيك بنگري همه از جيب نفت وعده مي‌دهند.