براساس گزارش لايو‌ساينس، لباس فضانوردي سيستم بقاي سرنشينان اوريون يا OCSS يكي از سه لباسي است كه ناسا در تلاش بوده آنها را جايگزين تجهيزات دوران شاتل‌ها كند كه هنوز در ماموريت‌هاي فضايي و در ايستگاه فضايي بين‌المللي مورد استفاده قرار مي‌گيرند.
حسابرسي بازرسي كل نشان مي‌دهد باوجود هزينه بيش از 200 ميليون دلار طي 10 سال گذشته، ناسا در معرض خطر مواجه با كمبود زمان براي دسترسي به لباسهاي فضايي جديد در ايستگاه فضايي پيش از آغاز دوران بازنشستگي اين ايستگاه در سال 2024 است. ناسا به درخواست كاخ سفيد در ماه فوريه مطالعه‌اي را براي بررسي امكان افزودن خدمه به يك ماموريت با عنوان EM-1 انجام داد، ماموريتي به دور ماه كه درحال حاضر بدون سرنشين است و قرار است در پايان سال 2018 آغاز شود.
ناسا هنوز اعلام نكرده كه افزودن فضانورد به اين ماموريت شدني است يا نه، اما تمامي فضانورداني كه قرار است در اين ماموريت سوار فضاپيماي اوريون شوند، بايد لباسهاي OCSS را به تن كنند. اين لباس فضايي كه بايد در زمان پرتاب و فرود به تن فضانوردان باشد، به گونه‌اي طراحي شده تا از فضانوردان در برابر آتش، دود و مواد شيميايي سمي محافظت كند. اين لباس همچنين از قابليت تنظيم فضار هوا برخوردار است تا در صورت بروز مشكل در فضاپيما از بدن فضانوردان محافظت كند.
طرح اوليه اين لباس در ماه ژوئن آماده شده و بازبيني نهايي آن در تابستان آينده انجام خواهد‌گرفت. به گفته پل مارتين بازرس كل ناسا،اين سازمان از سال 2010 تا 2016 درحدود 12 ميليون دلار هزينه اين پروژه كرده‌است. علاوه بر اين ناسا روي دو لباس فضايي با فشار كنترل شده تحقيق كرده‌است كه فضانوردان بايد در حين راهپيمايي فضايي آن را به تن كنند. يكي از اين لباس‌ها سيستم لباس فضايي صورت فلكي نام دارد كه متعلق به دوران بوش بوده و در سال 2010 متوقف شد.
با اين همه ناسا پنج سال پس از توقف پروژه از پيمانكار توليد اين لباس براي توسعه فناوري‌هاي جديد استفاده كرده و در اين مدت مبلغ 80.8 ميليون دلار به اين پيمانكار پرداخت كرده‌است، درحالي كه فعاليت‌هاي موازي در بخش سيستم‌هاي پيشرفته اكتشافات ناسا ادامه داشت. بازرس كل همچنين دريافته‌است كه ناسا 135.6 ميليون دلار براي لباس صورت فلكي و 51.6 ميليون دلار براي برنامه‌اي ديگر به نام پروژه لباس فضايي پيشرفته هزينه‌كرده‌است و باوجود تمام اين هزينه‌ها، هنوز سال‌ها با دستيابي به لباس فضايي آماده پرواز جديد كه بتوان آن را جايگزين مدل‌هاي قديمي كرد، فاصله دارد.
لباسهاي فضايي درواقع فضاپيماهايي يكنفره و مينياتوري هستند كه فضانورد را در شرايط خلا و در دماي شديد زنده نگه مي‌دارند، درحالي‌كه از انعطاف‌پذيري كافي و دوام بالا براي اجراي راهپيمايي‌هاي فضايي نيز برخوردار است.
لباسهاي فضايي نسل بعدي ناسا در سه مرحله توليد مي‌شوند، مرحله اول براي استفاده در ايستگاه فضايي،مرحله دوم براي استفاده در ماه و مرحله سوم براي سفر به مريخ. بدون وجود حوزه عملياتي واضح و مشخص، مهندسان بايد به صورت حدسي موارد مورن نياز براي ماموريت‌ها را مشخص كنند، زيرا هريك از اين مقاصد دماهايي متفاوت،سطح تشعشعات و فشاري متغيير، و نياز به تحركي متفاوت دارند و همچنين قرار گيري در معرض غبار و ذرات شناور نيز در هريك متفاوت است.
بازرس كل به ناسا توصيه كرده‌است كه برنامه‌اي رسمي براي طراحي، توليد و آزمايش نسل بعدي لباسهاي فضايي ارائه دهد و در عين حال به بررسي هزينه‌هاي استفاده از لباسهاي فضايي كنوني نسبت به توليد لباسهاي جديد و آزمايش آن بپردازد.