تلويزيون نشان مي‌داد كه يك نفر روي تخت بيمارستان افتاده و با لوله و سيم به دستگاه‌ها وصل است و درحالي‌كه دكتر‌ها مي‌گويند اوضاعش خيلي خراب شده، روحش بين زمين و آسمان رفت‌وآمد مي‌كند و مخفيانه به اقوام و دوستان سر مي‌زند. آخر سريال هم روح به بدن برمي‌گشت و شخص پشيمان و نادم از گذشته خود قول مي‌داد كه آدم خوبي باشد، به بزرگ‌تر‌ها احترام بگذارد و به بچه‌ها محبت كند. بالاخره هرچقدر هم كه بينندگان مي‌دانستند تماشاگر يك داستان غيرواقعي هستند بازهم ماجراي مرگ‌هاي نيمه‌كاره و بازگشت آدم‌هاي خوب به زندگي، تصور خانواده‌هاي بيماران مرگ مغزي را تحت‌تأثير قرار مي‌داد. اگرچه هنوز هم، فهرست نيازمندان به پيوند اعضاي حساس مانند قبل طولاني است و بيماران چشم اميد به اهدا‌كنندگان دارند اما خوشبختانه بخش بزرگي از جامعه تفاوت ميان مرگ مغزي و كما را مي‌دانند.
پيوند اعضا يك مجموعه عمليات پيچيده جراحي است. برداشتن صحيح و سريع عضو و انتقال آن در شرايط خاص به محل جراحي گيرنده عضو و بعد جابه‌جا‌كردن آن با عضو سالم نياز به هماهنگ‌كردن چند تيم پزشكي و آماده‌باش آنها دارد. حتي اگر اين پيوند در 2 اتاق جراحي كنار هم در يك بيمارستان انجام شود باز هم گروه بزرگي از پزشكان و دستيارانشان درگير خواهند شد. اگر آنجا باشيد مي‌بينيد كه چه اتفاق حساسي در حال رخ دادن است. كاري كه از 5هزار سال قبل تا 100 سال قبل غيرممكن بود و چيزي معادل جادو محسوب مي‌شد امروزه به لطف دانش و فناوري گسترش پيدا كرده است. چند قرن قبل پزشكان حتي قادر نبودند زخم‌هاي عميق را درست بخيه بزنند و نگذارند عفونت كند اما امروز مي‌توانند ارگان‌هاي حياتي يك نفر را با اعضاي بيمار شخص ديگري عوض كنند و عضو پيوندي را براي سال‌ها در بدن جديد مشغول به ادامه كار نگه دارند.
چند ساعت ابتداي رخ‌دادن مرگ مغزي براي اهداي عضو، حياتي است. با گذشت زمان اندام‌ها تخريب مي‌شوند و احتمال قابل استفاده بودن آنها كاهش پيدا مي‌كند. درست زماني كه پزشكان مرگ را اعلام مي‌كنند بايد درباره اين كار تصميم گرفت و يك سلسله از كار‌هاي اداري و رسمي را انجام داد تا آزمايش‌هاي مربوطه شروع شوند. تا يك دهه قبل راضي كردن خانواده بيمار مرگ مغزي براي اهداي اعضا از اين مرحله شروع مي‌شد كه مرگ مغزي را براي آنها شرح دهند. ناآشنا بودن خانواده‌ها و شرايط روحي ناگوار باعث ازدست رفتن اين ساعت‌هاي حساس مي‌شد اما امروزه آگاهي عمومي درباره مرگ مغزي بيشتر شده و تعداد كساني كه پيشاپيش داوطلب اهداي عضو مي‌شوند رو به افزايش است. ايران در زمينه پيوند اعضا قوانين خاصي دارد و يكي از كشور‌هاي شاخص به‌شمار مي‌آيد. اهداي داوطلبانه عضو در بسياري از كشور‌ها با مشكل روبه‌روست كه فقط بخشي از آن به امكانات پزشكي بستگي دارد. قسمت زيادي از اينكه ميزان اهداي عضو در جامعه‌اي زياد مي‌شود و به همين دليل هم جان‌هاي زيادي نجات پيدا مي‌كند، به فرهنگ و تفكرات مردم آن كشور بستگي دارد. در ايران اين فرهنگ بسيار قابل تقدير است. 31 ارديبهشت روز اهداي عضو گرامي باد.