براساس گزارش نيوساينتيست، هرچهار سياره غول‌پيكر سامانه خورشيدي از حلقه برخوردارند اما حلقه‌هاي زحل درخشانترين و متراكم‌ترين آنها هستند و هنوز مشخص نيست مواد تشكيل دهنده اين حلقه‌ها از كجا تامين شده‌اند.
سال گذشته مطالعه روي حلقه‌هاي اين سياره توجه دانشمندان را به برخوردي به عنوان عامل تشكيل حلقه‌هاي زحل جلب كرد. محققان موسسه ستي دريافتند مدار قمرهاي ستي و ديون طي چهار ميليارد سال گذشته كه سامانه خورشيدي شكل گرفته‌است، تغيير چنداني نداشته‌اند.
از اين رو محققان پيشنهاد دادند تعاملات شديد ميان نسل‌هاي اوليه قمرهاي اين سياره درحدود 100 ميليون سال پيش منجر به ايجاد برخورد‌هاي شديدي شد كه در نتيجه آن ذرات و غبار كافي براي ايجاد حلقه‌ها به وجود آمدند.
نظريه آنها بر اين اساس است كه بزرگترين تكه‌ها از اين ذرات بعد‌ها قمر تتين،ديون و رآ را تشكيل داده‌اند و ذرات كوچكتر حلقه‌ها را شكل داده‌اند. اين قمرهاي متوسط در فضاي ميان حلقه‌ها در مدار زحل به گردش درآمدند و با گذشت زمان هرچه در مسير آنها قرار داشت را به سمت حلقه‌ها كشيدند و حلقه‌هاي امروزي را تشكيل دادند.
محققان موسسه فيزيك زمين در فرانسه براي بررسي درستي اين نظريه اين رويداد را مدلسازي كردند و دريافتند درصورتي كه تكه‌هاي بزرگ يك قمر از اين برخورد جان به در مي‌بردند، با چنان سرعتي به قمر تبديل مي‌شدند كه ديگر فرصتي براي تشكيل حلقه‌ها به دست نمي‌آوردند.
به بياني ديگر درصورتي كه برخورد اوليه هردو قمر را به كلي منهدم كرده‌باشد، ذرات به جا مانده از آنها دو يا چند قمر جديد ديگر تشكيل مي‌دادند و ذرات در عرض چند ده ميليون سال از پراكنده شدن دست مي‌كشيدند و فرصت كافي براي رسيدن به محدوده تشكيل حلقه‌ها را به دست نمي‌آوردند. به گفته محققان اين فرايند به اندازه‌اي كارآمد بوده كه مي‌توانسته به تشكيل 20 تا 30 نسل از قمرهاي جديد منجر شود.