شتري كه مي‌خواست مجنون را به مقصود برساند تازه طعم مادري را چشيده بود. مجنون براي سرعت بخشيدن به ديدار محبوبش از همراه‌شدن بچه‌شتر مانع شد و او را در خانه خودش پناه داد. مقداري كه از طي مسافت گذشت فكر و خيال ليلي، حواس مجنون را به‌خودش پرت كرد، طوري كه افسار شتر از دست مجنون رها شد. مجنون تا به‌خود آمد ديد شتر مسير را برگشته و در كنار خانه‌اش زانو زده است. چندبار اين جريان تكرار شد و مجنون از خير اين سفر گذشت .مولوي با استفاده از اين تشبيه جالب نتيجه‌گيري مي‌كند كه اگر روح و حقيقت انسان (مجنون) بخواهد به وصال معشوق حقيقي (ليلي) برسد بايد افسار نفس (شتر) را مهار كند تا ميل به ماديات و تعلقات دنيا (بچه شتر) آدمي را اسير خود نكند.
رمضان را به ماه مهماني خدا مي‌شناسيم، حال اين سؤال مطرح مي‌شود كه آيا گرسنگي با مهماني سازگاري دارد؟ درواقع ما بندگان در‌ماه رمضان تمرين مي‌كنيم تا بتوانيم افسار نفسانيت را مهار كرده و از تعلقات جسماني گذر كنيم تا روح خويش را به آزادي و كمال برسانيم .پول و فرزند، خانه و ماشين، قدرت و شهرت و همه نعمت‌هاي خدا كالاهايي هستند كه في‌نفسه بهره بردن از آن خالي از عيب است به شرط آنكه براي دستيابي به آن خود عالي يا روح‌مان را اسير خود داني يا جسم خويش نكنيم و بعضي با گذركردن از نفس خويش، در حد متعارف و معقول از اين نعمت‌هاي خدا بهره مي‌برند بعضي براي استفاده از اين نعمت‌ها به دروغ، ربا، رشوه و كارهاي خلاف ديگر متوسل مي‌شوند. حضور در فضاي مجازي مي‌تواند فرصت مناسبي را براي رشد در جهت كمال ايجاد كند اما درصورتي كه روح خويش را اسير نفسانيت نكنيم. سپري كردن زمان به بطالت، جذب دنبال‌كننده و لايك بالا به هر قيمت، نوشتن كامنت توهين‌آميز و... از مصاديق اسارت در فضاي مجازي است.
انسان با رياست مي‌تواند به يك امت خدمت كند اما بايد مراقب باشيم كه اسير كرسي رياست نشويم؛ يعني براي دستيابي به آن جايگاه از روحانيت و معنويت خويش عبور نكنيم. لذا مولا علي(ع) مي‌فرمايند: مردم در دنيا 2 گروه هستند؛ دسته‌اي خود را (به اسارت تعلقات نفس) بفروشند پس روحانيت خويش را هلاك كنند، و دسته‌اي خود را (به مهار كردن تعلقات نفس) بخرند پس انسانيت خويش را آزاد مي‌كنند.