وقتي مي‌گوييم امنيت، خيلي‌ها سراغ آن را از كلانتري‌ها و سرهنگ‌ها و سرگردها و نيروهاي مسلح و وزارت اطلاعات مي‌گيرند. اما كمي كه تأمل كنيم مي‌بينيم كه پاي خيلي‌هاي ديگر هم اين وسط در ميان است. نقش خود مردم در امنيت‌افزايي جامعه آنقدر اهميت دارد كه به همين راحتي نمي‌توان از كنار آن گذشت. رسانه‌ها هم كه جاي خود دارند؛ بعضي جاها كار خيلي تخصصي و جزئي مي‌شود و نياز به مشاركت مردم كاملا محسوس است. رسانه‌ها، مي‌توانند كليد اين رابطه باشند. همين اتفاق تروريستي هفته گذشته مجلس شوراي اسلامي و حرم مطهر امام(ره) را نگاه كنيد. همان مردمي كه براي تماشاي يك ماجراي تروريستي به خيابان‌هاي اطراف مجلس رفته بودند، نه‌تنها به امنيت كمكي نكردند، بلكه به آن ضربه هم زدند. رسانه‌هايي كه براي جلب مخاطب بيشتر در آن فضاي ملتهب، خبرهاي غيرموثق منتشر كردند نه‌تنها در حفظ امنيت نقش‌آفريني نكردند، بلكه با انتشار اين اخبار باعث رعب و وحشت بيشتر در جامعه شدند. امنيت به‌هرحال، از مهم‌ترين بحث‌هاي هميشگي ماست و چه‌كسي است كه اين گزاره را قبول نداشته باشد؟ زندگي ما در بستري به نام امنيت است كه شكل مي‌گيرد.
همسايگي ما، گردش ما، كار ما، تحصيل ما، دوستي‌ها و باقي كارهاي ما، وقتي معنا پيدا مي‌كند كه امنيتي اين وسط باشد؛ وگرنه همه‌شان دچار مشكل خواهند بود و آن وقت، زندگي چيزي شبيه بازار شام مي‌شود. باز هم مراجعه كنيد به ساعات مياني روز چهارشنبه هفته گذشته تا ببينيد كه چقدر احساس امنيت در روند معمولي زندگي روزمره ما تأثير دارد. همه مي‌خواهند كه امنيت، در محله و منطقه و شهر و كشور و حتي دنيا، ضريب بالايي داشته باشد. همه به آرامش علاقه‌مند هستند. همه دوست دارند كه خانواده و فرزندان‌شان، در محيطي امن زندگي كنند. خب، حالا اگر همه طالب چنين چيزي هستند، پس همه بايد به هم كمك كنند چون در موضوع امنيت، پاي همه در ميان است و به مشاركت همه نياز دارد. امنيتي كه در چهارشنبه گذشته دچار خدشه شد، براي ترميم نياز به مشاركت همه دارد.