از خيلي سال پيش تا حالا جنگي را شروع نكرده‌ايم و اهل تجاوز به حريم ديگري نيستيم. ايراني‌ها در ديد بسياري از مردم دنيا خصوصيت‌هاي خوبي دارند كه برگزيده‌شان كرده است؛ خصوصيت‌هاي خوبي كه گاهي در معرض بعضي پديده‌ها و اتفاقات دستخوش تغيير مي‌شوند. اين تغيير البته موقتي است و بر اصالت خوبي‌هاي ما خدشه‌اي وارد نمي‌كند اما تعدد و تكرارش كم خطر نيست. وقتي از تغيير حرف مي‌زنم دقيقا دارم به بهانه‌هايي اشاره مي‌كنم كه زمين و زمان دست ما مي‌دهند تا براي مدت كوتاهي چشم‌مان را روي خيلي از محاسنمان ببنديم. بهانه‌هايي كه گاهي- تصريح مي‌كنم گاهي- دنبالش هستيم.
ما دنبال بهانه‌ايم. دنبال بهانه‌ايم كه به محض برخورد با يك اتفاق، نزديك صحنه جمع بشويم و شلوغش كنيم و كار افرادي كه بايد ماجرا را مديريت كنند سخت كنيم. فرقي نمي‌كند يك تصادف وحشتناك كنار خيابان باشد يا يك دعواي خانوادگي در محل. مهم نيست روبه‌روي پلاسكويي باشد كه دارد فرو مي‌ريزد يا نزديك مجلسي كه مورد حمله تروريستي قرار گرفته. ما دوست داريم نزديك‌ترين آدم‌ها به صحنه اتفاقات باشيم و با موبايلمان فيلم و عكس و سلفي بگيريم و در راستاي وظيفه اطلاع‌رساني خودجوشمان، براي همه بفرستيم.
ما دنبال بهانه‌ايم كه فوري سر هر اتفاقي يكسري شايعه راه بيندازيم و دهان‌به‌دهان پخش كنيم. البته حالا به لطف وجود شبكه‌هاي اجتماعي زحمت پخش دهان‌به‌دهان خبرهاي دروغ و بي‌اساس كم شده و با فرستادن هر مطلبي در يك گروه كوچك، بلافاصله كل كشور از آن با خبر مي‌شوند. اگر خيلي اهل صداقت باشيم و به شايعات دامن نزنيم كم‌كمش خبرهايي كه از صحت آنها اطمينان نداريم را براي هم مي‌فرستيم.
ما دنبال بهانه‌ايم كه هرچيزي را سياسي كنيم. آتش‌سوزي ساختماني بزرگ بر اثر اتصال سيم برق و تصادف 2 قطار بر اثر نقص فني و حمله تروريستي به مجلس، فرقي برايمان نمي‌كند. پاي گروه‌ها و افراد سياسي را مي‌كشيم وسط ماجرا. بعد هم مي‌رويم توي گروه‌هاي فاميلي و گروه‌هاي دوستي و شروع مي‌كنيم به بحث با فرد يا افراد مورد نظري كه هميشه نظرمان مخالف نظرشان بوده و حالا مجال ديگري براي مخالفت با آنها پيدا كرده‌ايم. هر اتفاقي از نظر ما بهانه‌اي است كه مي‌شود به وسيله آن، حال دوست و همكار و شوهرعمه را حسابي گرفت.
ما دنبال بهانه‌ايم كه سر هر موضوعي عجيب‌ترين و غريب‌ترين تحليلي كه به فكر هيچ بني بشري نرسيده را به ديگران ارائه كنيم. اصلا خيلي‌هايمان دنبال بهانه‌ايم تا اتفاقي بيفتد و ما بتوانيم با تحليل و اظهارنظر، سواد سياسي و اجتماعي‌مان را به رخ بقيه بكشيم.
ما خيلي وقت‌ها دنبال بهانه‌هاي كوچكي هستيم كه تغيير كنيم و بتوانيم عجيب‌ترين رفتارها را از خودمان بروز دهيم. رفتاري كه با تداوم آن، چندين سال ديگر، نمي‌توان هيچ مطلبي را با ذكر خصوصيات مثبت ايراني‌ها شروع كرد. رفتارهاي عجيب و غريب ما در اتفاقات مختلف، به مرور حال «ماي ايراني»مان را بد مي‌كند.