بر اساس برآورد سازمان فضایی آمریکا (ناسا) هر وسیله نقلیه‌ای که بخواهد در مدار زمین قرار گیرد، باید با سرعتی حدود 11 کیلومتر در ثانیه یا حدود 40000 کیلومتر در ساعت پرتاب شود. هواپیماهای مسافربری معمول که سرعتی کمتر از سرعت صوت دارند،حتی به نزدیکی این سرعت هم نمی‌رسند.
مشکل سوخت هم وجود دارد. کوتاهترین فاصله میان کره زمین و فضا حدود 100 کیلومتر بالای سطح زمین در خط قائم است، که متناظر با محل پایان‌یافتن حد مرز سیاره ما و شروع فضای تحت‌مداری است.
ناسا برای رسیدن به مداری در این حد به دو راکت پیش‌برنده 52000 گالونی و دو راکت تقویتی اتصالی دارد تا شاتل فضایی 100 تنی و محموله آن را در تنها کمتر از 9 دقیقه به فضا برساند.
همانطور که می‌توانید تصور کنید پرواز افقی به سوخت بسیار بیشتر از آن حدی نیاز دارد که یک هواپیما یا یک شاتل فضایی بتواند حمل کند.
چیزهایی که تاکنون گفته شد مربوط به راه‌های رسیدن وسائل نقلیه به شکل هواپیما به فضا است.
برت روتان، طراح هوا-فضا و شرکتش Scaled Composites یک سفینه موشکی تحت مداری - به نام "کشتی فضایی یک" (SpaceShipOne) ساخته است که از روی یک هواپیمای بلندپرواز رها می‌شود.
هنگامی که "کشتی فضایی یک" آزاد می‌شود، خلبانش آن را به سوی آسمان متوجه می‌کند و موتور موشکی آن را روشن می‌کند و به فضای تحت مداری می‌رسد و بعد با لغزیدن بر روی جو مانند یک گلایدر فرود می‌آید.
هواپیماهای X-15 نظامی آمریکا نیز به شیوه‌‌ای مشابه به حاشیه فضا رسیده‌اند و دست کم یک شرکت مستقر در ایالت اوکلاهمای آمریکا به نام Rocketplane Global با مجهز کردن یک هواپیمای جت خصوصی به موتورهای موشکی پروازهای توریستی به فضای تحت مداری ترتیب دهد.
LiveScience,24 Nov., 2007