این بخشی از اظهارات تزیپی لیونی وزیر خارجه رژیم اشغالگر قدس قبل از عزیمت به واشنگتن است که در گفت‌وگو با خبرنگاران با بیان این مطالب تأکید کرد که نقشی برای کشورهای عربی در گفت‌وگو میان این رژیم و فلسطینی‌ها متصور نیست؛
و جالب است در حالی که کشورهای عربی از مداخله در مذاکرات با فلسطینی‌ها منع می‌شوند، برای حضور در یک کنفرانس نمایشی به آناپولیس فراخوانده شد‌ه‌اند.
اندک تاملی در جملات بالا کافیست نشان دهد که اجلاس امروز که پیش‌بینی بی‌نتیجه بودن آن چندان دور از ذهن نیست، صرفاً در جهت تحکیم رژیم نامشروع اسرائیل، پیشبرد سیاست‌های یکجانبه آمریکا در خاورمیانه و آخرین گام جرج بوش در حمایت از رژیم صهیونیستی پیش از ترک کاخ سفید در سال آینده است.
اکنون پرسش اصلی این است که اگر کشورهای عربی نمی‌بایست دراین مذاکرات دخالت کنند و مسئله کنفرانس آناپولیس صرفاً فلسطینی- اسرائیلی و یک موضوع دوجانبه تلقی می‌شود، دعوت از 16 کشور عربی برای حضور در این کنفرانس به چه معناست؟
در مقام پاسخ به این سؤال شاید بتوان این‌گونه اظهار نظر کرد که رژیم صهیونیستی درصدد آن است که با حمایت آمریکا، از ظرفیت دیگر کشورها از جمله کشورهای عربی برای تثبیت حکومت نامشروع خود بهره‌گیری کرده و آنها را شریک استقرار نظام غیرقانونی خود نماید.
مضحک‌تر از این، اظهارات ایهود اولمرت نخست وزیر اسرائیل است که در آستانه این کنفرانس اذعان کرد: ابومازن نمی‌تواند تصمیم‌گیر نهایی باشد زیرا وی نمایندگی همه فلسطینی‌ها را ندارد.
نتیجه کنارهم قرار گرفتن اظهارات نخست وزیر و وزیرامورخارجه اسرائیل مبنی بر منع اعراب از ورود به مناظره فلسطین و اسرائیل از یک سو و معرفی محمود عباس به‌عنوان یک فرد درجه2که شایستگی نمایندگی تمام ملت فلسطین را ندارد از دیگر سو، به این منظور است که تنها راهبرد برون رفت از چالش منطقه‌ای به‌وجود آمده پذیرش راهکارهای ارائه شده آمریکا و اسرائیل در این اجلاس نمایشی است.
مع الاسف در صحنه عمل و در خاورمیانه نیز رژیم صهیونیستی توانست حیله‌گرانه،سطح منازعه خود را از اعراب به فلسطین و تنها به یک کشور محدود کند تا از این طریق بتواند از فشار بین‌المللی بگریزد.
کشورهای عربی هم سطح منازعه جهان اسلام با رژیم صهیونیستی را به منازعه میان کشورهای عربی و حتی فلسطین تنزل دادند در حالی‌که فلسطین به‌عنوان قبله اول مسلمین می‌بایست مستظهر به حمایت همه کشورهای اسلامی از همه اقوام، نژادها و طوایف باشد.
سردمداران رژیم اسرائیل اظهار می‌دارند اسرائیل، یک کشور یهودی است.
این جمله به معنای این است که مذاهب دیگر اعم از مسیحی و مسلمان در این سرزمین جایی ندارند، لذا به روشنی می‌توان دریافت که طرح ایجاد یک کشور یهودی – اسرائیلی، مقدمه اخراج و آواره کردن بقیه مذاهب و اقوام از فلسطین است.
از این روست که نه می‌توان و نه باید به کنفرانس‌هایی نظیر آناپولیس و راهکارهای اسرائیلی – آمریکایی آن امیدوار بود، کنفرانس‌هایی که فقط برای تثبیت رژیم نامشروع صهیونیستی آن هم به هزینه کشورهای عربی برگزار می‌شود.
شاید یکی از دلایل شکست فلسطینیان را بتوان در این معادله نابرابر جست‌وجو کرد.
* سفیر ایران در امارات متحده عربی