مجازي‌بودن اين فضا ممكن است اين تصور را در ما ايجاد كند كه لزومي ندارد اصول اخلاقي را همچون فضاي حقيقي رعايت كنيم در حالي‌كه از جهاتي رعايت قواعد اخلاقي در فضاي مجازي از اهميت بيشتري نسبت به فضاي حقيقي برخوردار است.
معمولا در نهاد ما انسان‌ها، كم يا زياد، ترس از ريختن آبرو وجود دارد لذا براي حفظ آن در زندگي، از انجام بسياري از كارهاي خلاف و بزه خودداري مي‌ورزيم درحالي‌كه فضاي مجازي اين امكان را به ما مي‌دهد كه بدون شناسنامه، دست به فعاليت‌هايي بزنيم و همين امر باعث مي‌شود كه انسان پشت نقاب و اصطلاحا با «آيدي فيك» كارهاي نامربوطي را انجام دهد. لذا پيشنهاد مي‌شود همه ما با نام حقيقي به‌عنوان كاربر شبكه‌هاي اجتماعي عضو شويم.
در فضاي حقيقي ما مي‌توانيم يك دروغ يا تهمت را به گوش دوستان خود كه تعداد آنها محدود است برسانيم درحالي‌كه در فضاي مجازي يك متن يا عكس خلاف، ممكن است در عرض چند ساعت به اطلاع هزاران كاربر اجتماعي برسد و آبروي انساني به راحتي هر‌چه تمام‌تر پايمال شود. همين امر براي احتياط كردن در بازنشر مطالبي كه با آبروي مردم سروكار دارد، كفايت مي‌كند. پيامبر مهربان اسلام مي‌فرمايند: براي دروغگويي فرد همين كافي است كه آنچه را مي‌شنود، بدون تحقيق براي ديگران بيان كند. عمل به اين حديث از جهاتي در فضاي مجازي از اهميت دو چنداني برخوردار است.
نكته ديگر اينكه، بايد بدانيم يك جمله محبت‌آميز يا وعده پوچ در اين فضا ممكن است انساني را به ما وابسته كند و پيامدهاي جبران‌ناپذيري را رقم بزند لذا بايد مراقب گفت‌وگو با جنس مخالف به‌ويژه در صفحات خصوصي باشيم.
نكته پاياني كه بايد آن را از خاطر نبريم، غيرواقعي بودن فضاي مجازي است؛ كاربران به‌ويژه همسران نبايد در اين توهم باشند كه مردم هميشه همانطور كه خود را در فضاي مجازي نشان مي‌دهند، در حال خوشي و تفريح هستند و ماييم كه از اين نعمت در زندگي محروم مانده‌ايم. به‌عبارت ساده‌تر، ظاهر زندگي ديگران را با باطن زندگي خود مقايسه نكنيم تا آرامش را از خود و نزديكان سلب نكنيم. البته عدم‌مقايسه به‌معناي استفاده نكردن از تجربيات و نقاط مثبت ديگران نيست بلكه مي‌توان با دنبال كردن زندگي خوبان در فضاي مجازي و پياده كردن راهكارهاي صحيح آنها، سبك زندگي خويش را در مسير كمال اصلاح كنيم.