منظورم از چه چيزي، لباس و كيف و كفش و لوازم شخصي نيست. منظورم اثري است كه آدم‌ها را به يادم بيندازد. چيزي كه با كاركرده يا نكرده‌ام در ذهن‌ها باقي مانده باشد. ما آدم‌ها سعي مي‌كنيم آدم‌هاي خوبي باشيم و از خودمان خوبي به يادگار بگذاريم. اين وسط خيلي‌هايمان بدي‌هاي‌مان را پنهان مي‌كنيم توي تنهايي‌مان و جايي بروزشان مي‌دهيم كه كسي نباشد؛ جايي كه كسي نباشد و دوربيني هم حركاتمان را ضبط نكند. برعكسش زماني است كه خوبي‌هايمان را جمع مي‌كنيم براي وقتي كه آدم‌ها چشم در چشم‌مان دوخته‌اند و كلي دوربين جلوي رويمان صف شده. ما قرار است آدم‌هاي خوبي باشيم و عكس‌ها خوبي‌مان را به همه مخابره خواهند كرد. يكي از همين چيزهايي كه از آدم‌ها مي‌ماند همين عكس‌هاست؛ عكس‌هايي كه زبان دارند و حرف مي‌زنند. من گاهي با خودم فكر مي‌كنم بعد از نبودنم با كداميك از عكس‌هايم قضاوت خواهم شد. كداميك از عكس‌هايم شرح حالم را به كسي كه من را نديده و با من همنشين نبوده مي‌دهد.
در هفته گذشته 2 عكس در شبكه‌هاي اجتماعي ايراني خيلي دست‌به‌دست شد. عكس اول مال اوايل هفته و يك فريم از مراسم تحليف رئيس‌جمهور بود؛ عكس سلفي نمايندگان مجلس با خانم موگريني. احتمالا همه خوانندگان اين يادداشت، عكس را ديده‌اند و نيازي به توضيح درباره عكس ندارند. عكس اين سلفي با واكنش‌هاي زيادي در شبكه‌هاي اجتماعي روبه‌رو شد. واكنش‌هاي تند و بد مردم و مسئولان و البته خود افراد سلفي‌گيرنده. آدم‌هاي توي عكس معروف، درست در يك لحظه كه حواسشان به رفتارشان نبود از خودشان تصويري به يادگار گذاشتند كه مطمئنا دوست نداشتند؛ تصويري كه هرچقدر تلاش كنند نمي‌توانند به اين زودي‌ها آن را از ذهن مردم پاك كنند.
تصوير دوم اما آخر هفته، شبكه‌هاي اجتماعي را پر كرد. تصوير شهيد‌محسن حججي كه در دست يك داعشي اسير بود و به جلو هدايت مي‌شد. اين تصوير هم كلي حرف داشت؛ از چهره آرام و چشمان شهيد حججي و از ترس در چهره سرباز داعش. خيلي‌ها در پست‌هايشان به همين آرامش و غرور شهيد اشاره كرده بودند؛ آرامشي كه خيلي طبيعي نبود. مگر مي‌شود كسي كه به‌دست داعش گرفتار شده و مي‌داند به‌زودي سرش از تنش جدا مي‌شود اينقدر خونسرد و آرام باشد؟ اين آرامش از كجا مي‌آيد؟ آرامش در لحظه پايان زندگي، درست هنگام مواجهه با مرگ. آرامشي كه از سر ايمان و اطمينان است و زندگي‌اي كه مرگ در آن شهادت است و جاودانگي. يك فريم عكس به‌جا مانده از محسن دست به‌دست گشت و شد عكس يك رسانه‌ها، و با وجود غم و دردي كه به جان‌ها انداخت دل‌ها را از صلابت آخرين لحظه‌هاي زندگي شهيد مدافع حرم كشور گرم كرد. از ما آدم‌ها گاهي فقط يك فريم عكس به يادگار مي‌ماند؛ عكسي كه زبان دارد و حرف مي‌زند. كاش عكسي كه قرار است ازما به جا بماند حالش خوب باشد و حال بقيه را هم خوب كند.