اين در حالي است كه بيشتر دستورات اسلامي حول محور كار گروهي و فعاليت جمعي مي‌چرخد. به زبان ساده تر، تك خوري در اسلام از امتياز ويژه‌اي برخوردار نيست. مثلا نماز كسي كه در مسجد و به‌صورت جماعت نماز خويش را اقامه مي‌كند، از نماز كسي كه در كنج خانه و به‌صورت انفرادي اين كار را انجام مي‌دهد برتري دارد.
اينكه همه مردم مسلمان با وجود تفاوت در مليت و مذهب، وظيفه دارند در يك مكان جمع شوند و اعمال حج را در كنار هم به‌جا آورند نشان‌دهنده آن است كه در نگاه اسلامي كار جمعي و فعاليت گروهي حتي در غيرميدان جهاد اهميت دارد. لذا قرآن مي‌فرمايد: وَاعتَصِموا بِحَبلِ‌الله جَميعًا وَلا تَفَرَّقوا يعني همگي به ريسمان خدا (قرآن و اسلام و هرگونه وسيله وحدت) چنگ زنيد و پراكنده نشويد. جالب آنكه قرآن توصيه مي‌كند حتي براي حل آسيب‌هاي اجتماعي هم حركت فردي ما را به جايي نخواهد رساند بلكه براي ريشه‌كن شدن معضلات اجتماعي بايد به كار گروهي متوسل شويم لذا مي‌فرمايد براي افزايش نيكي در جامعه تعاون و همكاري داشته باشيد.
شايد علت عمده نهادينه شدن روحيه فعاليت انفرادي در ما ايرانيان، به ضعف نگاه حاكم بر سيستم آموزش و پرورش كشور در دوران تحصيلي برگردد. از كودكي به ما آموخته‌اند هر كسي نمره‌اش از همه بالاتر شود، شايسته تشويق است به همين دليل هميشه در دل، عدم‌موفقيت دوستان مان را طلب مي‌كرديم و حتي شايد گاهي اقداماتي را هم در اين مسير انجام مي‌داديم؛ برخلاف بعضي از كشورهاي شرقي كه كلاس دانش‌آموزي را به چند گروه تقسيم مي‌كنند و هر عضوي از گروه كه نتواند امتياز لازم را كسب كند تمام اعضاي گروه متحمل شكست خواهند شد.
امروز در كشورهاي مطرح فوتبالي، يك مسابقه را با دقت آناليز مي‌كنند تا تأثيرگذارترين بازيكن زمين براي موفقيت مجموعه يك تيم را شناسايي كرده و او را معرفي كنند اما هنوز ما بالاترين ارزش را براي كسي قائل هستيم كه بتواند گل را به ثمر برساند. لذا مثلا كودكان و نوجوانان ما در بازي فوتبال ترجيح مي‌دهند با تكروي نام خويش را به‌عنوان گلزن ثبت كنند كه به اين ترتيب روحيه تك‌محوري كم‌كم در ضمير ما ماندگار مي‌شود.