تا سال 2050شمار افراد 60سال به بالا به دو برابر ميزان كنوني خواهد رسيد؛ بنابراين در حدود 3دهه آينده جمعيت سالمندان جهان برابر با 2ميليارد نفر خواهد شد. اين اتفاق به‌دليل كاهش ميزان زاد و ولد و بالا رفتن ميزان اميد به زندگي رخ خواهد داد و باعث افزايش سهم افراد سالمند در اجتماع مي‌شود. اروپا نخستين قاره‌اي خواهد بود كه فرايند انتقال سني جمعيت در آن انجام خواهد گرفت. انتظار مي‌رود تا سال 2050بيشترين رشد جمعيت سالمندان جهان در كشورهاي در حال توسعه رخ دهد. سالمند شدن جمعيت جهان باعث كاهش نيروي كار، كاهش ميزان زاد و ولد و افزايش سن وابستگي كاري افراد سالمند خواهد شد.
براي ايجاد يك تصور ذهني بهتر نسبت به اين وضعيت، به آمار مراجعه مي‌كنيم؛ درحالي‌كه در سال 1970به ازاي هر فرد 64سال به بالا 10نيروي متقاضي كار (جوان) وجود داشت، در سال 2050اين ميزان به 4نفر خواهد رسيد. در برخي از كشورهاي اروپايي در سال 2050به ازاي هر فرد بالاي 64سال حتي كمتر از 2نفر نيروي متقاضي كار جوان وجود خواهد داشت. افزايش سالمندي باعث افزايش پرداخت حقوق‌هاي بازنشستگي، افزايش اختصاص منابع مالي به خدمات درماني و برنامه‌هاي سودمند اجتماعي براي سالمندان خواهد شد؛ از همين رو چالش بزرگي در زمينه ثبات مالي و اقتصاد كلان متوجه خيلي از جوامع خواهد شد.
اگر دولت‌ها ناگزير به هدايت منابع عمومي از آموزش و تعليم‌و‌تربيت و سرمايه‌گذاري زيرساخت‌ها به برنامه‌هاي قشر سالمند شوند، اين احتمال وجود خواهد داشت كه به رشد اقتصادي و همچنين به‌طور كل كيفيت زندگي، آسيب وارد شود. علاوه براين، بحران اقتصادي اخير در جهان نه‌تنها تقاضا براي حمايت اجتماعي را افزايش داده كه توجه‌ها را به مسائل مرتبط با سالمند شدن جمعيت نيز جلب كرده است.
فارغ از مسائل مالي و غيرمالي، كار، يكي از عناصر مهم دخيل در سلامت افراد است. كار همراه با پرداخت دستمزد از طريق روابط اجتماعي و فرصت‌هايي كه براي رشد شخصي و حرفه‌اي افراد در زمان اشتغال به‌كار ايجاد مي‌كند، باعث بهبود شرايط روحي و رواني افراد سالمند نيز مي‌شود. با افزايش سن، بيماري‌هاي غيرواگير و مزمن كه معلوليت و ناتواني را به‌دنبال دارند، افزايش پيدا مي‌كند. پيشگيري از عوامل خطرساز محيطي مانند نداشتن تحرك و فعاليت بدني، رژيم غذايي نامناسب، مصرف دخانيات و موارد ديگر حتي اگر در سالمندي هم شروع شود باز هم مي‌تواند بروز يا شدت اين بيماري‌ها را كاهش دهد. اگر مداخلات بهداشتي، به‌موقع و كافي باشد، لزوما سالمندي همراه با هزينه‌هاي پزشكي نخواهد بود. مراقبت دوره‌اي از سالمندان در كنار آموزش شيوه زندگي سالم مي‌تواند با كاهش بار بيماري و افزايش اميد به زندگي توأم با سلامت، به سالمندي سالم و فعال منجر شود.