براساس گزارش ساينس الرت، محققان در اين پژوهش بيش از هر ذره ديگر روي بلورهاي هيدروكسيپاتيت متمركز شدند، رشته‌هايي روبان مانند از نانوذرات كه ميناي دندان را تشكيل مي‌دهند و اين بافت را تحت تست‌هاي متعدد خراش و فشار قرار دادند تا دريابند چطور اين نانوذرات مقاومت مي‌كنند.
محققان چيني و آمريكايي اميدوارند اين يافته بتواند در بهبود درمان‌هاي دندانپزشكي تاثيرگذار بوده و همچنين به باستان‌شناسان در شناسايي فسيل دندان‌هاي قديمي كمك كند.
به گفته محققان دانشگاه آركانزاس، بلورهاي هيدروكسيپاتيت بنيادي‌ترين بخش‌هاي ميناي دندان به شمار مي‌روند كه هريك ضخامتي كمتر از يك هزارم از ضخامت تار موي انسان را دارند. تا به امروز بيشتر مطالعات دنداني روي ذرات بزرگتر از اين صورت گرفته بود، اما براي درك بهتر طبيعت ميناي دندان و چگونگي مقاومت سخت‌ترين بافت بدن انسان در برابر فشار و خراشيدگي بايد در مقياسي جزئي‌تر روي آن تحقيق شود.
اين ريزبلورها روي يكديگر تلنبار شده و به كمك پروتئين‌هايي به يكديگر مي‌چسبند تا ميناي دندان شكل بگيرد. محققان براي بررسي دقيق‌تر از ميكروسكوپ‌هاي قدرتمند براي مشاهده ميناي دندان آسيا كه در حين اندام درمان ارتودنسي از فك خارج شده‌بود، استفاده كردند.
محققان براي تحريك ميناي اين دندان از ابزار الماسه‌اي براي خراش دادن مينا استفاده كرده و به سطح دندان فشار وارد كردند، تا به اين شكل عملكرد جويدن و گازگرفتن را شبيه‌سازي كنند. در تمامي مراحل آزمايش،جويدن نسبت به گاز گرفتن آسيب بيشتري به دندان وارد مي‌كرد. اين به آن معني است كه سائيدن دندان‌ها به يكديگر براي ميناي دندان مخرب‌تر از گاز گرفتن است.
در اين پژوهش سه نوع آسيب كلي براي ميناي دندان تعريف شد: كنده‌شدگي، زماني كه بلورها از هم جدا مي شوند. تغيير شكل، زماني كه بلورها خميده شده يا فشرده مي‌شوند و تجزيه شدگي، زماني كه پيوند‌هاي شيميايي نگهدارنده بلورها از بين مي‌روند.
تصاوير و داده‌هايي كه محققان در اين پژوهش به دست آورده‌اند در زمينه‌هاي متنوعي كارايي دارند، از دندانپزشكي گرفته تا زيست‌شناسي تكاملي و زيست‌پزشكي. و به مرور زمان اين اطلاعات مي‌تواند به انسان‌ها كمك كند تا غذاهايي را براي مصرف انتخاب كنند كه خطر كمتري براي دندان‌ها دارند.