براساس گزارش نيواطلس، اين خالكوبي كه به شكل برچسبي بسيار نازك روي پوست بدن مي‌چسبد،از سه بخش با رنگ هاي مختلف تشكيل شده كه پس از قرارگيري پوست زير برچسب در معرض تركيبات خاص، بخش مرتبط با نوع ماده آغاز به درخشيدن مي‌كند.
تحقيق و توسعه مواد محرك-پاسخگو كه مي‌توان از آنها در توليد مواد هوشمند استفاده كرد ده‌ها سال است كه آغاز شده‌است. براي مثال ماده‌اي كه بتواند نسبت به گرما واكنش نشان دهد، مي‌تواند به بخشي از روبات‌هاي خود‌سرهم‌شونده تبديل شود يا ماده‌اي كه نسبت به تركيبات شيميايي حساس است را مي‌توان به عنوان حسگر شيميايي استفاده كرد.
از آنجايي كه چاپ سه‌بعدي به فناوري قابل دسترس و كم هزينه‌اي تبديل شده، براي ساخت ابزارهاي آزمايشي در شرايط آزمايشگاهي به كار گرفته مي‌شود كه مواد محرك-پاسخگو نيز يكي از اين توليدات هستند. با اين‌همه محققان MIT در پروژه اخير خود به اين فكر كردند كه شايد بتوان ز سلول‌هاي زنده كه امكان دستيابي و برنامه‌ريزي آنها راحت‌تر است، در كنار مواد منفعل چاپگرهاي سه‌بعدي استفاده كرد.
پژوهش‌هاي پيشين نشان داده بود كه سلول‌هاي زنده پستانداران در اين زمينه كارايي ندارد، زيرا اين سلول‌ها نمي‌توانند از شرايط ناخوشايند چاپ سه‌بعدي جان سالم به در ببرند. از سويي ديگر، سلول‌هاي باكتريايي كه از ديوار محافظ برخوردارند، مقاوم‌ترند، و با بيشتر هيدروژل‌ها، مواد ساخته شده از آب و پليمر كه كارايي‌هاي آزمايشگاهي و پزشكي فراواني دارند،سازگارترند.
محققان با استفاده از اين سلول‌ها كه به كمك مهندسي ژنتيكي دچار خاصيت درخشش در برابر مواد شيميايي مختلف شده‌بودند، نوعي جوهر هيدروژلي توليد كردند كه در آن علاوه بر سلول‌ها مواد مغذي براي زنده نگه داشتن آنها نيز وجود دارد. اين جوهر به اندازه‌اي كيفيت دارد كه بتوان با كيفيت بالاي 30 ميكرومتر چاپ انجام داد. محققان براي آزمايش الگويي را روي پليمري كشسان چاپ كردند و سپس آن را روي پوست آغشته به مواد شيميايي چسباندند.
طي چند ساعت بخش‌هاي مختلف اين الگو با برقراري تماس محرك‌هاي شيميايي با باكتري‌هاي درون برچسب، آغاز به درخشيدن كرد. محققان همچنين موفق به مهندسي سلول‌هاي باكتريايي شده‌اند كه مي‌توانند با يكديگر ارتباط برقرار كرده و پس از دريافت سيگنال‌هايي خاص از سوي يكديگر، آغاز به درخشش كنند.
محققان اميدوارند اين ابداع در آينده به ساخت سكوهاي رايانشي پوشيدني قابل چاپ منجر شود، به بياني ديگر محققان اميدوارند بتوانند حسگرهاي شيميايي و سيستم‌هاي انتقال دارويي را ابداع كننده كه قادر هستند به مرور و به صورت تدريجي گلوكز يا دارو را وارد جريان خون سازند.