به گزارش همشهري آنلاين به نقل از گاردين، آكادمي سوئد كه معمولا اسناد مربوط به نامزدهاي نوبل ادبيات را پس از 50 سال در دسترس همگان قرار مي‌دهد، مدتي پيش سندهاي 1967 را منتشر كرد؛ سالي كه ميگل آنخل آستورياس از گواتمالا در كمال شگفتي برنده معتبرترين جايزه ادبيات جهان شد و اعضاي كميته ادبيات نوبل كارنامه و آثار او را با عبارات «دستاوردهاي درخشان ادبي» و «ريشه داشتن در ويژگي‌ها و سنت‌هاي بوميان آمريكاي لاتين» ستودند.
حالا كه درست پنج دهه از آن دوران گذشته، مي‌توان رقيب‌هاي نويسنده گواتمالايي را در راه رسيدن به بالاترين افتخار ادبي شناخت. بر اساس اسناد آكادمي نوبل، چهره‌هايي چون ساموئل بكت، سال بلو، لارنس دورل، ژرژ سيمنون، اي ام فورستر، ازرا پاوند و جي‌آر‌آر تالكين جزو 70 نويسنده ابتدايي دريافت جايزه نوبل بودند اما گزارشي كه روزنامه سوئدي سونسكا داگبلات منتشر كرده نشان مي‌دهد به تعداد انگشتان يك دست براي نوبل رقابت كردند.
بورخس، گرين، وستن هيو اودن و نويسنده‌اي ژاپني به نام ياسوناري كاواباتا (كه يك سال بعد نوبل ادبيات را از آن خود كرد) جدي‌ترين گزينه‌هاي بردن جايزه‌اي بودند كه سرانجام به آستورياس رسيد. در اين ميان، مهم‌ترين حامي گراهام گرين رئيس كميته ادبي آكادمي نوبل بود؛ آندرس اوسترلينگ ترديدهاي جدي درباره كارنامه ادبي دو نويسنده آمريكاي لاتين يعني بورخس و آستورياس داشت و گرين بريتانيايي را شايسته‌ترين فرد براي كسب جايزه مي‌دانست.
بر اساس آنچه در روزنامه سونسكا داگبلات آمده، گرين از آن رو پشتيباني اوسترلينگ را از دست داد كه دنياي ادبيات در نيمه دوم دهه 1960 توجه خود را به خارج از اروپا معطوف كرده بود و گستره‌اي جهاني را مد نظر داشت. آكادمي نوبل هرگز از گرين و بورخس تقدير نكرد؛ دو نويسنده كه هنوز در چهار گوشه جهان خواننده و مخاطب دارند و جايزه را به چهره‌اي چون آستورياس داد كه آثارش همچنان مهجور مانده است.
يك نكته مهم ديگر از گزارش محرمانه آكادمي نوبل اينكه در 1967 از ميان 70 نويسنده نامزد دريافت نوبل ادبيات فقط پنج نفر زن بودند؛ مري لوييز كاشينتس، كاترين آن پورتر، آنا زگرس، جوديت رايت و لينا كاستنكو. آخرين نويسنده زن برنده نوبل ادبيات سوتلانا الكسيه‌ويچ در 2015 بود و پيش از او تنها 13 زن ديگر از 1901 موفق به بردن مهم‌ترين جايزه دنباي ادبيات شده بودند.