به این دلیل که حاصل این مقیاس برای زلزله‌های بزرگ برخلاف مقیاس ریشتر اشباع نمی‌شود، در حال حاضر این مقیاس رایج‌ترین مقیاس مورد استفاده در مطالعات زلزله‌شناسی است.
به دیگر زبان بزرگا (Moment magnitude scale) با دقت بیشتر بزرگی زمین‌لرزه را اندازه می‌‌‌گیرد و به همین دلیل جایگزین ریشتر شده است. بزرگا برای زلزله‌های بزرگ‌تر از ۵ بسیار دقیق‌تر است.
زمانی که چارلز ریشتر در سال ۱۹۳۵ این واحد را ابداع کرد، خودش هم قبول داشت که واحد ریشتر هیچ مشخصه فیزیکی اساسی را اندازه نمی‌گیرد. ریشتر بیشتر برای مطالعه زلزله‌های مخصوص گسل‌های جنوب ایالت کالیفرنیای آمریکا کاربرد داشت؛ جایی که چارلز ریشتر کار می‌کرد.
به گزارش BBC راه چاره زلزله‌شناسان برای برطرف کردن محدودیت‌های مقیاس‌های مختلف، در سال ۱۹۷۰ پیدا شد؛ زمانی که به‌اتفاق تصمیم گرفتند از واحد «بزرگا» استفاده کنند. با استفاده از این مقیاس، متخصصان دیگر به بررسی یک دامنه از امواج زلزله اکتفا نمی‌کنند. بلکه اطلاعات بیشتری را که از دستگاه‌های زلزله‌نگار می‌گیرند در محاسباتشان منظور می‌کنند تا به عددی برسند که معرف بزرگی زلزله است. علاوه بر این بزرگا مشخص می‌کند که چه مقدار انرژی برای تولید امواج ثبت شده لازم است. بزرگا همچنین با در نظر گرفتن فاکتورهای زیر اندازه بزرگی زلزله را تعیین می‌کند:
- منطقه گسیختگی گسل
- میزان جنبایی گسل
- نیروی فشار وارد شده به گسل. وقتی میزان این فشار از حد تحمل سنگ‌های پوسته در سطح گسل بیشتر شد، گسل به لغزش در می‌آید. چنین لغزشی زلزله است.
مقیاس بزرگا انواع موج‌های زلزله را در برمی‌گیرد به این معنا که کل انرژی آزاد شده توسط زلزله را نشان می‌دهد.