گاهی زلزله ای 5 ریشتری به مراتب خرابی بیشتری از یک زلزله 6 ریشتری به دنبال دارد.
واقعیت این است که مقیاس ریشتر، مقیاس دقیق و کاملی در مورد تخمین میزان ویرانگری یک زلزله نیست. ریشتر مقیاسی است که شدت انرژی آزاد شده در کانون زلزله را نشان می‌دهد.
چارلز ریشتر و بنو گوتنبرگ در سال ۱۹۳۵ رابطه‌ای ارائه کردند که میزان انرژی آزاد شده در کانون زلزله را بر اساس لگاریتم بیشترین مقدار جابه‌جایی افقی ثبت شده توسط لرزه‌نگار مشخص می‌کرد. طبق رابطه ریشتر، گوتنبرگ، اضافه شدن هر یک درجه به بزرگی زلزله، انرژی آزاد شده آن را تقریبا ۳۱٫۶ برابر بیشتر می‌کند.
اما در اثر وقوع یک زمین لرزه و آزاد شدن انرژی در کانون زلزله، چه میزان انرژی به سطح زمین منتقل می شود و میزان خرابی چه اندازه است؟ فاصله از کانون زلزله، مدت زمان لرزش، نوع امواج زلزله، جنس خاک و عواملی از این دست، در این میان نقش دارند و به همین دلیل خسارت‌های وارده در زمین لرزه‌های دارای درجه ریشتر یکسان، ممکن است بسیار متفاوت باشد. البته طراحی و استقامت سازه ها هم میزان خرابی ناشی از زمین لرزه نقش دارد و در نتیجه ریشتر مقیاس کاملی برای توصیف همه جانبه زمین لرزه نیست.
در دانش و مهندسی لرزه شناسی معیارهای دیگری برای بیان سایر خصوصیات زلزله وجود دارد. از جمله مقیاس مرکالی که 12 درجه دارد و برای بیان مقدار و شدت خسارت زمین لرزه استفاده می‌شود.
برای کارشناسان این امکان وجود دارد که بزرگی زمین لرزه در مقیاس ریشتر را درست پس از وقوع زمین لرزه و زمانی که امکان مقایسه اطلاعات از ایستگاه های مختلف زلزله نگاری به وجود آمده، معین کنند.
اما درجه مرکالی را نمی توان به این سرعت مشخص کرد و لازم است که محققان زمانی کافی برای بررسی اتفاقاتی که حین زمین لرزه روی داده است، در اختیار داشته باشند. هنگامی که تصویر دقیقی از میزان خسارت های وارده به عمل آمد، می توان درجه مرکالی مناسب را تخمین زد.
