در حالی که بعضی‌های دیگر هم از آن طرف بام افتاده‌اند و اصلا متوجه مشکلاتی که بچه‌ها را تهدید می‌کند، نیستند.
تازه‌ترین مطالعات نشان می‌دهد که اتفاقا والدین دسته دوم هم چندان کم‌تعداد نیستند؛ حداقل در مورد چاقی بیش از حد بچه‌ها که این طور است.
این حاصل مطالعه‌ای است که محققان دانشگاه میشیگان انجام داده‌اند. در این مطالعه مشخص شده اکثر والدین بچه‌هایی که به شدت چاق‌اند، وزن آنها را متعادل و طبیعی می‌دانند!
به گزارش آسوشیتدپرس، در این مطالعه، 2 گروه از بچه‌ها و والدین‌شان بررسی شدند؛ یک گروه بچه‌های 6 تا 11 ساله و گروه دوم بچه‌های 12 تا 17 ساله. ابتدا قد و وزن بچه‌ها اندازه‌گیری شد و روی نمودار مقایسه‌ای با قد و وزن طبیعی سن‌شان برده شد، سپس طی پرسشنامه‌ای از والدین آنها در مورد این که بچه‌شان را چاق می‌دانند یا نه؟ سؤال شد.
نتیجه در گروه اول این بود که 43 درصد از این والدین فرزند با اضافه‌وزن بالایشان را «در محدوده طبیعی» می‌دانستند، 37 درصد اظهار کرده بودند که کودک‌شان «اندکی اضافه وزن» دارد، تنها 13 درصد گفته بودند که کودک‌شان «خیلی اضافه‌وزن» دارد و بقیه والدین هم گفته بودند که فرزندشان «اندکی کمبود وزن» دارد! در گروه دوم، یعنی در گروه والدین فرزندان با اضافه‌وزن بالا، در سن 12 تا 17 ساله، نتیجه از این قرار بود: 56 درصد گفته بودند فرزندشان «اندکی اضافه‌وزن» دارد، 31 درصد عقیده داشتند فرزندشان «اضافه‌وزن زیادی» دارد و 11 درصد گفته بودند که وزن فرزندشان در حد طبیعی است. بقیه هم گفته بودند وزن کودک‌شان کمتر از حد طبیعی است.
به گفته این محققان، البته تشخیص چاقی و اضافه‌وزن در کودکان و نوجوانان به راحتی بزرگسالان نیست، اما نکته مهم این است که وزن بیش از حد طبیعی برای اکثر کودکان و نوجوانان، با نوعی برچسب اجتماعی نامطلوب همراه است و باعث طرد شدن کودک از جمع همسالانش می‌شود، به همین دلیل نه خود آنها و نه والدین‌شان، مایل به پذیرفتن حقیقت نسبت وزن به قدشان نیستند و سعی می‌کنند آن را انکار کنند.
این محققان توضیح می‌دهند که مشکل چاقی و اضافه‌وزن کودکان را، که دیگر دارد به یک اپیدمی و مشکل جهانی تبدیل می‌شود، باید واقع‌‌بینانه‌تر نگریست؛ درست است که طرد شدن از جمع‌های دوستانه و انزوای کودک، از جمله عوارض چاقی کودکان است، اما می‌توان با همراه کردن مشاوره‌های صحیح با درمان‌های تغذیه‌ای، رژیم‌درمانی و ورزش‌های متناسب، این مشکل را نیز رفع کرد، واقعیت را پذیرفت و درصدد حل آن برآمد. انکار این مشکل، نه تنها راه‌حلی برای آن نیست، بلکه می‌تواند با عقب انداختن درمان‌های مؤثر، شانس بهبودی را برای کودک یا نوجوان، کمتر و کمتر کند.