براساس گزارش ساينس ادونس، اگرچه اين مردمان به صورت روزانه به اين عمق شيرجه نمي‌زنند و براي مدتي طولاني در زير آب نمي‌مانند، اما بيش از 60 درصد از زندگي كاري خود را در زير آب سپري مي‌كنند.
نتايج تحقيقات جديد نشان مي‌دهد اين گروه بومي براي اينكه بتوانند در زير آب عملكرد خوبي از خود نشان دهند، سازگاري‌هاي ژنتيكي و فيزيكي متناسب با سبك زندگي غيرعادي خود پيدا كرده‌اند. اين نتايج نشان مي‌دهند اگرچه انسان خود را در قله جهان طبيعت مي‌داند، تكامل هنور گروه‌ها و افرادي را درگير خود نگه داشته‌است تا بتوانند با محيط زندگي و سبك زندگي عجيب و غيرعادي خود سازگاري بيشتري پيدا كنند.
باژائو لاوت‌ها به صورت سنتي روي خانه‌هاي قايقي زندگي كرده‌اند و از منابع غني صخره‌هاي مرجاني و جنگل‌هاي مانگرو در اين منطقه بهره‌برداري مي‌كنند. طي قرن بيستم گروهي از اين افراد در سواحل سكني گزيدند اما زندگي براساس تكنيك منحصر‌به‌فرد ماهيگيري خود را ادامه دادند.
از آنجايي كه تنها تجهيزات غواصي اين افراد عينك‌هاي غواصي چوبي و چند وزنه دستي است، موفقيت آنها به توانايي در شيرجه در عمق و نگه داشتن طولاني مدت نفسشان بستگي دارد.
گروهي بين‌المللي از محققان با مطالعه روي اين كولي‌هاي دريايي دريافتند اين افراد نسبت به روستاييان همسايه كه با كشاورزي گذران زندگي مي‌كنند طحال بزرگتري دارند. اين موضوع درمورد جوامع باژائو كه غواصي نمي‌كردند نيز صدق مي‌كرد و اين نشان از وراثتي بودن بزرگتر شدن طحال در گروهي از افراد را دارد كه از گذشته تاكنون با غواصي در اعماق آب زندگي كرده‌اند.
ابعاد طحال از آن رو اهميت دارد كه محل ذخيره‌سازي گلبول‌هاي قرمز خون است. در حين شيرجه، طحال منقبض شده و اين سلول‌هاي مازاد خوني را به جريان خون مي‌فرستد و حجم اكسيژن خود را افزايش مي‌دهد،ويژگي كه مي‌توان در حيوانات غواصي مانند فوك‌ها يافت. بررسي‌هاي ژنتيكي اين افراد همچنين نشان مي‌دهد يكي از ژن‌ها در اين افراد دچار تغيير شده‌است. ژني به نام T4 كه توسط غده تيروئيد توليد مي‌شود و مي‌تواند ميزان متابوليسم بدن را افزايش دهد و به اين شكل بدن در برابر كمبود اكسيژن مقاومت كند.
ديگر ژن‌هاي دستخوش تغيير در بدن اين گروه با واكنش بدن نسبت به غواصي در ارتباط بوده‌اند. يكي از اين ژن‌ها باعث خروج خون از اندام‌ها و مناطق غيرحياتي و جاري شدن آن به سمت مغز، قلب و ريه‌ها مي‌شود. ژن ديگر از تشكيل ميزان بالاي دي‌اكسيد كربن در بدن جلوگيري مي‌كند و تمامي اين تغييرات نشان از آن دارند كه كولي‌هاي دريا بتوانند براي مدتي طولاني‌تر به عمق بالاتري از آب شيرجه بزنند.