و اعلام کردند امدادگران نیز هیچ کمکی به آرام کردن و مهار استرس این کودکان نمی‌کنند.
براساس گزارش لايو‌ساينس، متخصصان كودك و پزشكان پس از چند هفته اجراي قانون "تحمل-صفر" دولت ترامپ كه منجر به جداسازي دو هزار كودك مهاجر از خانواده‌هايشان شده‌است، اعتراض خود را اعلام كردند.
دونالد ترامپ در تاريخ 20 ژوئن 2018 دستور اجرايي را امضا كرد كه به واسطه آن قانون جداسازي كودكان متوقف شد و در عوض كل خانواده پناهجويان در كنار هم به زندان مي‌افتند،مگر اينكه دليلي پيدا شود كه زنداني كردن كودك در كنار پدر و مادرش براي كودك خطرساز باشد. اين حكم پس از اعتراضات فراوان نسبت به جداسازي خانواده‌ها از يكديگر امضا شد.
با اين‌همه پزشكان معتقدند هزاران نفر از كودكاني كه به واسطه اين قانون از خانواده‌هايشان جدا شده‌اند، درحال حاضر دچار آسيب شديد رواني شده‌اند.
كالن كرفت مدير آكادمي متخصصان كودك آمريكا به يكي از مراكز نگهداري از كودكان در تگزاس سركشي كرده‌است، مركزي كه در آن از كودكاني در طيف سني 12 سال و كوچكتر نگهداري مي‌شد. او مي‌گويد مقامات مركز به او گفته‌اند اجازه آرام كردن كودكي كه گريه مي‌كند را ندارد. همچنين گزارش‌ها نشان مي‌دهند يكي از كارمندان پناهگاهي در آريزونا پس از آنكه از او خواسته شده دو خواهر و برادر كه يكديگر را در آغوش گرفته‌اند از هم جدا كند، از كارش استعفا داده‌است.
اين نبود تماس فيزيكي، در آغوش كشيدن و آرام كردن يكديگر بر كودكان اثري جبران‌ناپذير مي‌گذارد. احساس نا‌امني ايجاد شده در اثر نبود تماس فيزيكي از سوي اعضاي خانواده هورمون‌هاي استرس را در كودكان افزايش مي‌دهد. به گفته لوري اوانز استاديار دپارتمان روانشناسي كودك و نوجوان دانشگاه نيويورك، اگر كودكان كم سن و سال براي مدتي طولاني به اين وضعيت رها شوند، شدت استرس در آنها افزايش پيدا مي‌كند.
سطح هورمون‌هاي استرس مانند كورتيزول حتي زماني كه كودك نزد خانواده‌اش بازگردانده مي‌شود، بالا باقي مي‌ماند. ديگر هورمون‌ها نظير اكسي‌توسين و وسوپرسين كه درايجاد پيوند‌هاي اجتماعي و عاطفي از اهميت زيادي برخوردارند، معمولا در كودكاني كه تماس فيزيكي مانند در آغوش كشيده شدن از سوي خانواده يا امدادگر دريافت نمي‌كنند، به كمترين حد خود مي‌رسد و اين به معني اختلال برقراري روابط اجتماعي در بزرگسالي.
به گفته متخصصان شيوه اجراي قانون تحمل-صفر نه‌تنها اين كودكان را از آرامش فيزيكي در كنار خانواده بودن جدا كرده‌است، بلكه باعث شده احساس كنند در جهان تنها هستند زيرا علاوه بر تجربه آسيب جدا شدن از خانواده، ابزاري براي تخليه استرس ناشي از اين تجربه را نيز نداشتند، ابزاري مانند نوازش پرستار يا امدادگر يا عضوي از خانواده.
پزشكان و روانشناسان درباره اين موضوع كه چنين وضعيت آسيب‌زايي مي‌تواند عوارض رواني طولاني مدتي بر كودكان داشته‌باشد اتفاق نظر دارند. براساس بيانيه آكادمي ملي علوم، مهندسي و پزشكي آمريكا، بيشتر اختلالات رواني، احساسي و رفتاري ريشه در دوران كودكي دارند و آسيب دوران كودكي به عنوان عامل پرخطر مهمي در ايجاد رفتارهاي خود‌آسيب‌زننده شناخته مي‌شوند.
به گفته اين بيانيه، والدين بر رفاه و سلامت كودكان در سال‌هاي اوليه زندگي بيشترين تاثير ممكن را دارند، زيرا در اين دوران مغز كودك درحال رشد سريع است و در اين دوران تمامي تجربيات كودك براساس والدين يا محيط خانوادگي شكل گرفته‌است. برهمين اساس، بسياري از كودكاني كه براساس قانون تحمل-صفر از والدين خود جدا شده‌اند در معرض خطر شديد اختلال استرس حاد قرار دارند، كه نشانه‌هاي آن طي يك ماه بروز پيدا كرده و به تدريج به اختلال استرسي پس از ضربه رواني يا PTSD تبديل خواهد شد.